همان طور که نهال تجدد توصیف کرد…

به گزارش فیچینو آرش خوشخو در یادداشتی نوشت: نهال تجدد(نویسنده و پژوهشگر ایرانی مقیم فرانسه) در مصاحبه اش در یک پلتفرم که دوهفته پیش وایرال شد یک خصلتی را برای همسرش ژان کلود کریر و اومبرتو اکو نقل می کند که شخصا همیشه دنبال توصیفی برای آن می گشتم: دانش شادمان. نکته این توصیف این بود که فرد صاحب نظر که در بالاترین مدارج علمی است کار خودش را با وسواس دنبال می کند و هیچ گذشتی در مورد خود کارش به خرج نمی دهد اما خودش را جدی نمی گیرد. احساس نمی کند که دانشمند است و باید حرف های مهم بزند و ژست خاصی داشته باشد. نهال تجدد می گوید که داریوش شایگان هم این گونه بوده است.

یعنی خودش را جدی نمی گرفته اما کارش را به شدت جدی می گرفته است. و خب این با سنت روشنفکری در ایران تضاد دارد. روشنفکران ما در یک سنت کمی مضحک عادت داشتند که تصاویری از خود در هاله ای از دود سیگار و یا چانه تکیه داده بر دست و یا انگشتانی که به سمت گیجگاه اشاره رفته را آن هم در عکس های سیاه و سفید پرکنتراست به عنوان هویت روشنفکرانه خود مخابره کنند. عادت داشتند موقع حرف زدن صدای خود را گرفته نشان دهند و با اخم های در هم تنیده مخاطب خود را نظاره کنند و از یک دایره لغات خاص و مشخص هم استفاده کنند.

انگار ما جهانیان دون شایستگی هم صحبتی با آنان را نداریم. و خب این ژست در ایران بسیار جواب می دهد. حالا فکر می کنم که در بین سینمایی ها داریوش مهرجویی و عباس کیارستمی دقیقا دانش شادمان داشته اند. مردان خلاق و فرهیخته ای که در انظار عمومی بی تکلف بودند. سعی نمی کردند در هیچ قالبی فرو بروند. نه خنده های زورکی داشتند و نه اخم های الکی. خوش شانس بودیم که در دوره کیارستمی و مهرجویی زیست کردیم. و از ثمره خلاقیت و هوش و ابداعاتشان بهره بردیم. مردان بزرگوار سخاوتمند فروتن هنرمند.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه ها در فیچینو به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می باشد.

پایان خبر فیچینو