اقرار در دادگاه کیفری: همه چیزهایی که باید بدونی!

اقرار یعنی خودت اعتراف کنی که یه جرمی رو انجام دادی. این حرفت در دادگاه کیفری می تونه خیلی مهم باشه و حتی سرنوشت پرونده ات رو عوض کنه. اقرار قوی ترین دلیلیه که تو دادگاه ها برای اثبات جرم استفاده میشه، اما اینکه چقدر معتبره و چه شرایطی داره، خودش یه بحث مفصله که اینجا بهش می پردازیم.

اگه خدای نکرده گذر کسی به دادگاه کیفری بیفته و با اتهامی روبرو بشه، ممکنه سردرگم بشه که حالا چیکار کنه یا چی بگه. اقرار یا همون اعتراف به جرم، یکی از اون کلماتیه که تو این شرایط خیلی به گوش میخوره. اقرار تو دادگاه کیفری، یه جور خبر دادن از خودت به قاضیه که میگی فلان جرم رو من انجام دادم. این حرف، وقتی درست و حسابی باشه، می تونه سنگ بنای حکم قاضی قرار بگیره و پرونده رو به سرانجام برسونه.

البته ماجرا به این سادگی ها هم نیست که فکر کنی هر اعترافی، چه درست و چه غلط، بلافاصله منجر به مجازات میشه. نظام حقوقی ما، برای اقرار حسابی شروط و قواعد گذاشته تا هم حق کسی ضایع نشه و هم عدالت برقرار بشه. مثلاً اگه کسی زیر فشار، شکنجه، یا ترس و اجبار اقرار کنه، اون اقرار اصلاً ارزش قانونی نداره و انگار نه انگار که چیزی گفته شده. همین حساسیت هاست که باعث میشه اهمیت اقرار تو دعاوی کیفری، از آزادی و آبروی یه نفر گرفته تا حتی جونش، خیلی پررنگ باشه.

اقرار تو دادگاه کیفری یعنی چی؟ (ماده ۱۶۴ قانون مجازات اسلامی)

ببینید، تو قانون مجازات اسلامی، یعنی تو ماده ۱۶۴، اقرار رو این جوری تعریف کردن: «اخبار شخص به ارتکاب جرم از جانب خود.» حالا این یعنی چی؟ یعنی یه نفر خودش بیاد بگه آقا/خانم قاضی، این جرمی که میگی، کار من بوده. به اون کسی که این خبر رو میده، یعنی کسی که به ضرر خودش حرف میزنه، میگن مُقِر و به اون کسی که این حرف به نفعش تموم میشه، میگن مُقَرٌله.

اقرار تو دادگاه کیفری با یه اعتراف معمولی یا همون حرفای روزمره خیلی فرق داره. اینجا اقرار یه مفهوم کاملاً حقوقیه و باید چارچوب های خودش رو داشته باشه. مثلاً وقتی میگیم اقرار، منظورمون یه چیز روشن و بدون ابهامه، نه یه حرف دوپهلو یا نامعلوم. این اقرار، از قوی ترین ادله برای اثبات جرمی مثل قتل، سرقت یا کلاهبرداریه و اگر درست و حسابی انجام بشه، دیگه نیازی نیست قاضی دنبال هزار تا مدرک دیگه بگرده.

توی دنیای حقوق، ادله مختلفی برای اثبات جرم وجود داره؛ مثل شهادت شاهدها، قسم یا همون سوگند، یا علم و آگاهی قاضی. اما اقرار، به نوعی قوی ترین این دلایل به حساب میاد، چون کمتر کسی پیدا میشه که بدون ارتکاب جرم، به ضرر خودش اعتراف کنه. اما خب، همین دلیل قوی هم شرایط خاص خودش رو داره تا اعتبارش کامل باشه و از سوءاستفاده ها جلوگیری بشه.

چه شرایطی باعث میشه اقرار معتبر باشه؟

حالا که فهمیدیم اقرار یعنی چی، بیایید ببینیم اصلاً یه اقرار باید چه ویژگی هایی داشته باشه که تو دادگاه بهش وزن و اعتبار بدن. اگه این شرایط نباشه، اون اقرار ممکنه اصلاً به حساب نیاد یا خیلی کم ارزش تلقی بشه. قانون گذار خیلی دقیق این شرایط رو مشخص کرده تا خدای نکرده کسی الکی به دردسر نیفته یا حقوقش ضایع نشه.

۱. شرایط مربوط به کسی که اقرار می کنه (مُقر)

کسی که میخواد تو دادگاه کیفری اقرار کنه، باید یه سری خصوصیات و ویژگی ها رو داشته باشه. این ها مهم ترینشونه:

• بالغ بودن: حتماً باید به سن قانونی رسیده باشه. طبق قانون ما، برای دخترها ۹ سال تمام قمری و برای پسرها ۱۵ سال تمام قمریه. یعنی اگه یه بچه کوچیک بیاد اعتراف کنه، حرفش سند نیست. (ماده ۸۸ ق.م.ا.)
• عاقل بودن: باید موقع اقرار، عقلش سر جاش باشه و دیوانه یا مجنون نباشه. معلومه که حرف کسی که حال طبیعی نداره، نمیتونه معتبر باشه. (ماده ۱۶۸ ق.م.ا.)
• قصد و اراده داشتن: باید واقعاً بخواد که جرم رو گزارش بده، نه اینکه از روی شوخی یا حواس پرتی یه چیزی بگه. اگه کسی صرفاً برای خندیدن یا سر به سر گذاشتن قاضی یه اعترافی بکنه، اون اقرار بی ارزشه. (ماده ۱۶۸ ق.م.ا.)
• اختیار داشتن: این خیلی مهمه! اقرار باید با آزادی کامل و بدون هیچ اجبار، تهدید یا شکنجه ای باشه. اگه حتی ذره ای فشار روحی یا جسمی برای گرفتن اقرار وجود داشته باشه، اون اقرار کلاً باطل و بی اعتباره. قانون ما روی این قضیه خیلی حساسه و میگه اقراری که تحت اکراه یا شکنجه گرفته بشه، مثل کشک هیچ ارزشی نداره. (ماده ۱۶۹ ق.م.ا. و بند ۹ قانون احترام به آزادی های مشروع)
• خود مرتکب باشه: فقط خود متهم میتونه اقرار کنه. یعنی وکیل، ولی، یا قیم نمیتونن به جای اون اقرار کنن. اقرار یه چیز شخصیه. (ماده ۱۶۵ ق.م.ا.)

یه نکته خاص هم هست درباره آدم هایی که حکم حجرشون صادر شده، مثل سفیه (کسی که تو امور مالی بی تدبیره) یا ورشکسته. اقرار این افراد تو امور کیفری معتبره، اما اگه جرمی که اقرار کردن جنبه مالی داشته باشه، اقرارشون درباره اون جنبه مالی معتبر نیست. (ماده ۱۷۰ ق.م.ا.)

۲. شرایط مربوط به خود اقرار (چیزی که گفته میشه)

غیر از اینکه چه کسی اقرار میکنه، خود اون اقرار هم باید یه سری ویژگی ها داشته باشه:

• واضح و روشن باشه: اقرار باید کاملاً صریح و بدون ابهام باشه. مثلاً اگه کسی بگه شاید من کشته باشمش، این اقرار نیست، چون واضح نیست. باید بگه من فلانی رو کشتم. (ماده ۱۶۶ ق.م.ا.)
• قطعی و بدون شرط باشه: اقرار نباید به چیزی وصل باشه یا شرط و شروطی داشته باشه. مثلاً اگه بگه اگه فلانی رو آزاد کنید، من اعتراف می کنم، این اقرار معتبر نیست. باید کاملاً قطعی و بدون قید و شرط باشه. (ماده ۱۶۷ ق.م.ا.)
• شکل اقرار: معمولاً اقرار با حرف زدن یا نوشتن انجام میشه. اما اگه کسی نتونه حرف بزنه یا بنویسه (مثلاً لال باشه)، میتونه با اشاره کردن، منظورشو برسونه. مهم اینه که منظورش روشن و بدون ابهام باشه. (ماده ۱۶۶ ق.م.ا.)

۳. شرایط مربوط به زمان و مکان اقرار

شاید فکر کنید هر جا و هر وقت که اقرار کردی، معتبره؛ اما اینطور نیست. جایی که اقرار اتفاق میفته، تو اعتبارش خیلی تاثیرگذاره:

• اهمیت اقرار تو دادگاه و جلوی قاضی: قوی ترین و معتبرترین اقرار، همونیه که تو خود دادگاه و در حضور قاضی انجام میشه. این اقرار بالاترین اعتبار رو داره و خیلی سخت میشه ازش برگشت.
• اقرار خارج از دادگاه (کلانتری، بازپرسی، دادیاری): اگه یه نفر تو کلانتری، اداره آگاهی، یا حتی جلوی بازپرس و دادیار اقرار کنه، این اقرار مستقیماً به اندازه اقرار تو دادگاه، دلیل قطعی نیست. یعنی قاضی حتماً باید خودش بررسی کنه و ببینه آیا قرائن و شواهدی هست که حرف متهم رو تایید کنه یا نه. این اقرارها بیشتر جنبه قرینه دارن و میتونن به قاضی کمک کنن، ولی خودشون به تنهایی کافی نیستن. البته اگه این اقرارها هم با زور و فشار گرفته شده باشن، باز هم بی ارزشن.

چقدر میشه روی اقرار حساب کرد و آیا همیشه معتبره؟ (ماده ۱۷۱ قانون مجازات اسلامی)

خب، قانون میگه وقتی یه متهمی اقرار میکنه که جرمی رو انجام داده، این اقرارش معتبره و دیگه لازم نیست دنبال دلایل دیگه بگردیم. این یه اصل کلیه و نشون میده که اقرار چقدر تو نظام حقوقی ما قدرتمنده. اما خب، هر اصلی یه استثنائاتی هم داره، درسته؟

قاضی دادگاه همیشه یه جورایی نقش محقق رو هم داره. یعنی اگرچه اقرار خیلی معتبره، اما قاضی نمیتونه چشم بسته فقط به حرف متهم اکتفا کنه. اگه قاضی تو پرونده، شواهد و قرائنی رو ببینه که با اقرار متهم جور در نمیاد و حس کنه یه جای کار میلنگه، اون وقته که باید دوباره دست به تحقیق و بررسی بزنه. مثلاً اگه کسی به قتل اقرار کنه، ولی مدرک مستحکمی وجود داشته باشه که نشون بده اون فرد اصلاً اون روز تو شهر نبوده، قاضی نمیتونه فقط به اقرار اکتفا کنه. تو این حالت، قاضی موظفه که هم تحقیقات لازم رو انجام بده و هم دلیل اینکه چرا اقرار رو قبول نکرده، تو رأی خودش بنویسه. این یعنی اقرار، با همه قدرتش، هنوز زیر ذره بین قاضی عادل قرار داره تا مبادا حقی ناحق بشه.

مگه میشه تو یه جرم چند بار اقرار کرد؟ (ماده ۱۷۲ قانون مجازات اسلامی)

توی اکثر جرم ها، همین که یه بار اقرار کنی کافیه و دیگه نیازی به اقرار دوباره نیست. قانون گذار این رو یه قاعده عمومی قرار داده. ولی خب، برای یه سری جرم های خاص، قانون گفته باید بیشتر از یه بار اقرار کنی تا جرم ثابت بشه. این جرائم معمولاً اونایی هستن که جنبه حیثیتی و آبرویی یا حق اللهی شون خیلی پررنگ تره و اثباتشون حساسیت های بیشتری داره. دلیلش هم اینه که شاید یه نفر بار اولی که اقرار می کنه، اشتباه کرده باشه یا تحت تأثیر چیزی بوده باشه، اما اگه چند بار دیگه هم روی حرفش بایسته، دیگه قاضی مطمئن میشه.

مثلاً تو این جرم ها، باید چند بار اقرار کنی:

• چهار بار اقرار: برای اثبات جرم های سنگینی مثل زنا، لواط، تفخیذ (همجنس بازی مردان بدون دخول) و مساحقه (همجنس بازی زنان).
• دو بار اقرار: برای جرم هایی مثل شرب خمر (مشروب خواری)، قوادی (واسطه گری برای فحشا)، قذف (تهمت زنا یا لواط) و سرقت حدی (دزدی که شرایط خاص و سنگینی برایش در قانون تعیین شده).

هدف از این تعدد اقرارها چیه؟ همونطور که گفتیم، حساسیت این جرم هاست. قانون گذار دوست داره یه جورایی راه برگشت برای متهم بذاره. شاید تو این فاصله، متهم پشیمون بشه و توبه کنه و دیگه اقرارهای بعدی رو انجام نده. این یه جور فرصت دادنه به فرد تا شاید بتونه از مجازات های سنگین فرار کنه. البته یه نکته ریز دیگه هم هست: برای اثبات جنبه غیرکیفری این جرم ها (مثلاً اگه سرقت حدی اتفاق افتاده و میخوای پولش رو پس بگیری)، یک بار اقرار کافیه و دیگه نیازی به تعدد اقرار نیست. این اقرارهای متعدد هم میتونه تو یه جلسه باشه یا تو جلسه های مختلف.

میشه بعد از اقرار حرف رو پس گرفت؟ (ماده ۱۷۳ قانون مجازات اسلامی)

تو امور حقوقی (مثلاً دعواهای مالی)، اگه یه نفر به یه چیزی اقرار کنه، دیگه نمیتونه زیر حرفش بزنه و بعدش منکر اون بشه. اما تو امور کیفری، قضیه یه کوچولو فرق داره. قانون ما میگه اگه کسی بعد از اقرار تو دادگاه کیفری، حرفش رو پس بگیره و جرم رو انکار کنه، این انکار معمولاً باعث نمیشه که مجازاتش از بین بره. یعنی اگه اقرار کرده باشی، پس گرفتن حرفت کار رو درست نمیکنه.

ولی خب، همیشه استثناهایی هم وجود داره. تو یه سری جرم های خیلی خاص و سنگین که مجازاتشون رجم (سنگسار) یا حد قتل (اعدام) هست، قضیه فرق میکنه. اگه تو این جرم ها، متهم حتی تو آخرین لحظات و درست قبل از اجرای حکم، حرفش رو پس بگیره و جرم رو انکار کنه، مجازات رجم یا حد قتل ازش ساقط میشه. تو این موارد، مجازاتش تبدیل میشه به یه مجازات تعزیری مثل صد ضربه شلاق برای زنا و لواط، یا حبس تعزیری درجه پنج (که معمولاً بین دو تا پنج سال حبسه) برای بقیه جرم های حدی.

حالا اگه کسی حرفش رو پس گرفت، باید چیکار کنه که حرفش شنیده بشه؟ باید یه دلیل یا حداقل یه سری شواهد و قرائن ارائه بده که نشون بده انکارش درست و حسابه. مثلاً بگه: من تحت فشار طولانی مدت تو بازداشت بودم یا زیر شکنجه مجبور شدم اقرار کنم یا اون موقع حال طبیعی نداشتم و حرفام با وضعیت ظاهری ام جور در نمیاد. اگه اینجور چیزا رو بتونه اثبات کنه، قاضی موظفه که دوباره پرونده رو بررسی کنه. اما اگه فقط حرف خالی باشه و هیچ دلیلی برای اثبات انکارش نداشته باشه، معمولاً اقرار اولش معتبر باقی میمونه.

تفاوت اقرار تو دعاوی حقوقی و کیفری چیه؟

شاید فکر کنی اقرار، اقراره و فرقی نداره کجا و تو چه پرونده ای باشه. اما تو نظام حقوقی ما، اقرار تو دعاوی حقوقی (مثل دعواهای مالی و ملکی) با اقرار تو دعاوی کیفری (مثل قتل و دزدی) زمین تا آسمون فرق داره. این تفاوت ها خیلی مهمن:

ویژگی	اقرار در امور مدنی (حقوقی)	اقرار در امور کیفری
موضوع اصلی	معمولاً حقوق مالی، اموال، قراردادها	جرم، مجازات، آزادی، آبرو، جان افراد
اعتبار در دادگاه	دلیل قطعی و قاطع است. قاضی معمولاً دیگر به دلایل دیگر نیاز ندارد و بر اساس آن حکم می دهد.	یکی از ادله اثبات است. قاضی باید آن را با دقت ارزیابی کند و می تواند در صورت وجود قرائن مخالف، آن را نپذیرد.
لزوم تحقیق قاضی	قاضی مکلف به تحقیق در مورد صحت و سقم اقرار نیست (مگر در موارد خاص).	قاضی مکلف است در مورد صحت اقرار تحقیق و بررسی کند، به خصوص اگر قرائنی خلاف آن باشد.
انکار بعد از اقرار	اصولاً مسموع نیست و پذیرفته نمی شود. (یعنی نمی توان از اقرار برگشت)	اصولاً مسموع است، اما باعث سقوط مجازات نمی شود، مگر در موارد خاص مانند جرائم مستوجب رجم یا حد قتل.
اثر بر شخص	بیشتر حقوق مالی شخص را تحت تأثیر قرار می دهد.	آزادی، آبرو، موقعیت اجتماعی و حتی جان شخص را در معرض خطر قرار می دهد.

همونطور که تو جدول دیدی، تو دعواهای حقوقی، اگه کسی به ضرر خودش اقرار کنه، قاضی دیگه زیاد خودشو درگیر اثبات با مدرکای دیگه نمیکنه و به همین اقرار، حکم میده. اما تو دعاوی کیفری، چون پای آزادی، آبرو و حتی جون یه آدم وسطه، قاضی نمیتونه همینطوری به اقرار اکتفا کنه. اینجا قاضی باید مثل یه کارآگاه حرفه ای، همه چیز رو زیر و رو کنه. ممکنه یه نفر الکی به جرمی اعتراف کنه تا حواس قاضی رو پرت کنه یا دوستاش رو نجات بده. برای همین، قاضی تو پرونده های کیفری باید حسابی تحقیق و تفحص کنه و ببینه آیا اقرار با بقیه شواهد و قرائن جور در میاد یا نه. خلاصه، اقرار کیفری شوخی بردار نیست و اهمیت خیلی زیادی داره.

نقش وکیل تو فرآیند اقرار متهم چیه؟

تو یه پرونده کیفری، مخصوصاً وقتی پای اقرار به جرم وسطه، حضور یه وکیل باتجربه میتونه مثل یه ناجی عمل کنه. خیلی ها فکر می کنن وکیل فقط برای دفاع تو دادگاه لازمه، در حالی که نقش وکیل از همون لحظه اول که پای متهم به اداره آگاهی یا دادسرا میرسه، حیاتیه. چرا؟ چون وکیل میتونه جلوی خیلی از اشتباهات جبران ناپذیر رو بگیره.

مهم ترین نقش های وکیل تو این فرآیند عبارتند از:

• مشاوره حقوقی قبل از هر حرفی: یه وکیل خوب به متهم کمک میکنه که قبل از اینکه هر حرفی بزنه یا هر اعترافی بکنه، از عواقب و تبعات حرفاش باخبر باشه. گاهی اوقات یه حرف ساده، میتونه سرنوشت یه پرونده رو عوض کنه. وکیل توضیح میده که هر اعتراف چه معنایی داره و چه تأثیری روی پرونده میذاره.
• تأکید بر حق سکوت و حق داشتن وکیل: هر متهمی، تو تمام مراحل تحقیقات و دادرسی، حق داره سکوت کنه و حق داره که وکیل داشته باشه. وکیل این حقوق رو به متهم گوشزد میکنه و مطمئن میشه که این حقوق رعایت میشن. اگه متهمی حق سکوت یا حق داشتن وکیل رو نداشته باشه، اقرارش ممکنه باطل بشه.
• راهنمایی عملی تو مواجهه با مقامات: وقتی متهم جلوی بازپرس یا قاضی قرار میگیره، ممکنه از ترس یا استرس، حرف های اشتباهی بزنه. وکیل به متهم یاد میده که چطور سوال ها رو جواب بده، چه حرفایی رو نزنه، و چطور با آرامش با مقامات برخورد کنه.
• بررسی صحت اقرار و دفاع در صورت وجود اشکال: اگه متهمی اقرار کرده و بعداً مشخص بشه که این اقرار تحت فشار، شکنجه یا اجبار بوده، وکیل میتونه این موضوع رو پیگیری کنه و به قاضی ثابت کنه که اقرار معتبر نیست. اون میتونه با ارائه مدارک و شواهد، به نقض اقرار کمک کنه.

خلاصه، تو همچین شرایط حساسی، تنها کسی که میتونه کاملاً بی طرفانه و فقط به فکر حقوق متهم باشه، وکیله. پس اگه خدای نکرده تو موقعیت مشابهی قرار گرفتی، قبل از هر اقدامی، حتماً با یه وکیل کیفری مشورت کن. این مشاوره میتونه جون، آبرو و آزادی تو رو نجات بده.

یادت باشه، اقراری که تحت اکراه، اجبار، شکنجه یا اذیت و آزار روحی یا جسمی گرفته بشه، مثل یه کاغذ باطله است و هیچ ارزش و اعتباری تو دادگاه نداره.

قوانین حقوقی مربوط به اقرار تو دادگاه کیفری

برای اینکه بهتر بتونی با اقرار در دادگاه کیفری آشنا بشی، بد نیست نگاهی به چند تا از مهم ترین مواد قانونی بندازیم که مستقیماً به این موضوع مربوط میشن:

ماده ۱۶۴ قانون مجازات اسلامی

این ماده اقرار رو اینجوری تعریف میکنه: اقرار عبارت از اخبار شخص به ارتکاب جرم از جانب خود است. یعنی خودت به زبون بیاری که جرمی رو انجام دادی.

ماده ۱۶۵ قانون مجازات اسلامی

این ماده میگه: اظهارات وکیل علیه موکل و ولی و قیم علیه مولی علیه اقرار محسوب نمی شود. تبصره- اقرار به ارتکاب جرم قابل توکیل نیست. یعنی هیچ کس نمیتونه به جای تو بیاد بگه موکل من این جرم رو انجام داده!

ماده ۱۶۶ قانون مجازات اسلامی

طبق این ماده: اقرار باید با لفظ یا نوشتن باشد و در صورت تعذر، با فعل از قبیل اشاره نیز واقع می شود و در هر صورت باید روشن و بدون ابهام باشد. پس اقرار باید واضح و مشخص باشه، چه با حرف زدن باشه، چه با نوشتن، و چه با اشاره.

ماده ۱۶۷ قانون مجازات اسلامی

این ماده شرط دیگه اقرار رو بیان میکنه: اقرار باید منجّز باشد و اقرار معلق و مشروط معتبر نیست. یعنی اقرار نباید مشروط به چیزی باشه؛ مثلاً بگی اگه بارون بیاد، من اعتراف می کنم که اینطور اقراری اعتبار نداره.

ماده ۱۶۸ قانون مجازات اسلامی

اینجا شرایط اقرارکننده رو میگه: اقرار در صورتی نافذ است که اقرارکننده در حین اقرار، عاقل، بالغ، قاصد و مختار باشد. یعنی اون کسی که اقرار میکنه باید بالغ باشه، عقلش سر جاش باشه، قصد اقرار داشته باشه و با اراده خودش این کارو بکنه.

ماده ۱۶۹ قانون مجازات اسلامی

یکی از مهم ترین مواد: اقراری که تحت اکراه، اجبار، شکنجه و یا اذیت و آزار روحی یا جسمی اخذ شود، فاقد ارزش و اعتبار است و دادگاه مکلف است از متهم تحقیق مجدد نماید. یعنی اگه کسی رو مجبور کنن یا شکنجه بدن تا اعتراف کنه، اون اعتراف هیچی نیست و قاضی باید دوباره از اول همه چی رو بررسی کنه.

ماده ۱۷۰ قانون مجازات اسلامی

این ماده درباره اقرار افراد سفیه و ورشکسته است: اقرار شخص سفیه که حکم حجر او صادر شده است و شخص ورشکسته، نسبت به امور کیفری نافذ است، اما نسبت به ضمان مالی ناشی از جرم معتبر نیست. یعنی اگه یه آدم سفیه یا ورشکسته جرمی رو گردن بگیره، تو بخش کیفری (مجازاتش) معتبره، ولی اگه جریمه مالی یا خسارت به کسی وارد شده باشه، اقرارش برای اون بخش مالی اعتبار نداره.

ماده ۱۷۱ قانون مجازات اسلامی

این ماده اعتبار اقرار رو مشخص میکنه: هرگاه متهم اقرار به ارتکاب جرم کند، اقرار وی معتبر است و نوبت به ادله دیگر نمیرسد، مگر اینکه با بررسی قاضی رسیدگی کننده قرائن و امارات برخلاف مفاد اقرار باشد که در این صورت دادگاه، تحقیق و بررسی لازم را انجام میدهد و قرائن و امارات مخالف اقرار را در رای ذکر می کند. پس اقرار معتبره، مگر اینکه قاضی شواهد مخالفی پیدا کنه.

ماده ۱۷۲ قانون مجازات اسلامی

این ماده درباره تعداد اقرارهاست: در کلیه جرائم، یکبار اقرار کافی است، مگر در جرائم زیر که نصاب آن به شرح زیر است: الف- چهار بار در زنا، لواط، تفخیذ و مساحقه ب- دو بار در شرب خمر، قوادی، قذف و سرقت موجب حد تبصره ۱- برای اثبات جنبه غیر کیفری کلیه جرائم، یکبار اقرار کافی است. تبصره ۲ – در مواردی که تعدد اقرار شرط است، اقرار می تواند در یک یا چند جلسه انجام شود. یعنی برای بعضی جرم ها مثل زنا باید چند بار اقرار کنی.

ماده ۱۷۳ قانون مجازات اسلامی

این ماده درباره انکار بعد از اقرار: انکار بعد از اقرار موجب سقوط مجازات نیست به جز در اقرار به جرمی که مجازات آن موجب رجم یا حد قتل است که در این صورت در هر مرحله، ولو در حین اجراء، مجازات مزبور ساقط و به جای آن در زنا و لواط صد ضربه شلاق و در غیر آنها حبس تعزیری درجه پنج ثابت می گردد. یعنی نمیشه بعد از اقرار، راحت حرف رو پس گرفت، مگر تو جرم های خیلی سنگین که مجازاتشون رجم یا قتل باشه.

نتیجه گیری: اقرار تو دادگاه کیفری، یه شمشیر دولبه

خب، تا اینجا با هم دیدیم که اقرار تو دادگاه کیفری چقدر مسئله پیچیده و پر اهمیتیه. از تعریف ساده اش گرفته تا شرایط سخت و محکمی که برای معتبر بودنش لازمه، همه و همه نشون میده که قانون گذار چقدر برای این موضوع حساب باز کرده. فهمیدیم که یه اقرار باید از روی عقل و بلوغ و اختیار باشه، واضح و بدون شرط باشه و ترجیحاً تو دادگاه و جلوی قاضی انجام بشه. دیدیم که تو بعضی جرم های خاص، حتی باید چند بار اعتراف کنی تا جرم ثابت بشه و پس گرفتن حرف بعد از اقرار هم، تو اکثر موارد، کارساز نیست.

مهم ترین چیزی که باید به یاد داشته باشی اینه که اقرار تو پرونده های کیفری، شوخی بردار نیست. اینجا دیگه پای از دست رفتن مال و ثروت نیست، بلکه آزادی، آبرو، جایگاه اجتماعی و حتی جان یه انسانه که در میون قرار میگیره. برای همین، همیشه میگیم که قبل از اینکه کوچکترین حرفی بزنی یا هر اقراری بکنی، حتماً و حتماً با یه وکیل متخصص و باتجربه کیفری مشورت کن. یه وکیل خوب میتونه تو لحظات سخت، راهنمایی ت کنه، از حقوق تو دفاع کنه و اجازه نده که تحت فشار یا استرس، تصمیم اشتباهی بگیری که شاید جبران ناپذیر باشه. حقوق پیچیده تر از اونه که بخوایم بدون کمک متخصص، توش قدم برداریم.

یادت نره، دونستن همین اطلاعات ساده میتونه تو رو از خیلی دردسرها نجات بده. پس اگه نیاز به راهنمایی بیشتری داری یا تو شرایط مشابهی قرار گرفتی، تعلل نکن و حتماً از کمک وکلای با تجربه استفاده کن.