خلاصه کتاب اگر جای تو بودم ( نویسنده مجید اوریادی زنجانی )

داستان کوتاه «اگر جای تو بودم» از مجید اوریادی زنجانی، قصه ای عمیق و پرکشش است که ما را به دنیایی از قضاوت ها، رازها و روابط پیچیده انسانی می برد. این اثر، که بخشی از مجموعه «با پاهای کودکی» است، خیلی ظریف و با جزئیات، داستانی از دوستی قدیمی، سوءتفاهم ها و حقیقت هایی را روایت می کند که مدت ها زیر غبار زمان پنهان مانده اند. واقعاً چقدر برایمان پیش آمده که بدون دانستن تمام ماجرا، درباره آدم ها و زندگی شان قضاوت کرده ایم؟

این داستان نه تنها یک روایت ساده، بلکه آینه ای است برای بازتاب افکار و پیش داوری های ما در زندگی روزمره. اوریادی زنجانی با قلمی شیوا و جذاب، خواننده را به سفری دعوت می کند که در آن باید به دنبال کشف لایه های پنهان حقیقت باشد. هدف این مقاله هم دقیقاً همین است: اینکه بدون نیاز به خواندن کامل این کتاب ارزشمند، شما را با خلاصه ای کامل و دقیق از داستان، شخصیت ها، مضمون ها و پیام های اصلی آن آشنا کنیم. می خواهیم با هم قدم به دنیای «اگر جای تو بودم» بگذاریم و ببینیم که آیا واقعاً اگر جای دیگری بودیم، باز هم می توانستیم همان طور قضاوت کنیم؟

آشنایی با نویسنده: مجید اوریادی زنجانی، خالق قصه اگر جای تو بودم

وقتی اسم مجید اوریادی زنجانی به گوشمان می خورد، یاد داستان هایی می افتیم که ته ذهنمان گره می خورد و تا مدت ها رهایمان نمی کند. این نویسنده خوش ذوق، که متولد سال ۱۳۵۵ است، فقط یک نویسنده معمولی نیست؛ او یک پزشک و گفتاردرمانگر است که اتفاقاً همین پیشه، نگاه خاصی به او داده تا بتواند به ظرایف روابط انسانی و پیچیدگی های ذهنی آدم ها خوب بپردازد. انگار که با میکروسکوپ به درون روح و روان شخصیت هایش سرک می کشد و آنچه را که در عمق وجودشان می گذرد، روی کاغذ می آورد.

از مهم ترین آثار او می توان به همین مجموعه داستان «با پاهای کودکی» اشاره کرد که «اگر جای تو بودم» هم یکی از درخشان ترین قصه های آن است. سبک نگارشی اوریادی زنجانی خاص خودش است؛ او خیلی روان و ساده می نویسد، جوری که کلماتش مثل آب روی کاغذ جاری می شوند و بدون اینکه متوجه بشوی، خودت را وسط داستان پیدا می کنی. اما پشت این سادگی، عمقی از مفاهیم روان شناختی و اجتماعی نهفته است که خواننده را به فکر فرو می برد. استفاده از دیالوگ های واقعی و شخصیت پردازی های ملموس، از ویژگی های بارز قلم اوست که باعث می شود آدم های داستانش را مثل رفقای قدیمی مان حس کنیم. انگار که تکه ای از زندگی واقعی را جلوی چشممان گذاشته است.

خلاصه ای جامع از داستان اگر جای تو بودم: گره گشایی از گذشته

بیایید بدون معطلی برویم سراغ اصل مطلب، یعنی خود داستان «اگر جای تو بودم» که حسابی ما را درگیر می کند. داستان از زبان «عاطفه»، یکی از شخصیت های اصلی و در واقع راوی قصه، شروع می شود. عاطفه یک روز عادی توی خیابان، چشمش به دوست قدیمی اش، «ملیحه» می افتد. خب، طبیعی است که بخواهد صدایش کند و حال و احوال بپرسد، اما هرچه صدا می زند، ملیحه انگار که نشنیده باشد، به راهش ادامه می دهد. آدم با خودش فکر می کند شاید ملیحه عمداً خودش را به نشنیدن زده است؟ یا شاید اصلاً عاطفه را نشناخته؟

شروع داستان و گره اصلی: دیدار اتفاقی و کشمکش های اولیه

این بی توجهی ملیحه، اولش به نظر عاطفه عجیب می آید. تا اینکه طی یک اتفاق ساده و روزمره، یک بچه توی خیابان با ملیحه برخورد می کند و او زمین می خورد. اینجاست که سرنوشت دست به کار می شود و ملیحه مجبور می شود بایستد. حالا دیگر راه فراری نیست! عاطفه با نگرانی به سمتش می رود و اینجاست که چشم درچشم می شوند. یک نگاه پر از سوال، پر از گذشته های مبهم. ملیحه دیگر نمی تواند خودداری کند و با صدایی که انگار بغض را در خودش پنهان کرده، فقط یک کلمه می گوید: «سلام عاطفه.» همین یک کلمه، شروع یک گره گشایی بزرگ است.

فلاش بک به گذشته ای پر ابهام: ماجرای ملیحه و علی

با این دیدار، دریچه ای به گذشته باز می شود. عاطفه کم کم شروع به یادآوری می کند و ما هم همراه او وارد فلاش بک می شویم. سه سال پیش، ملیحه و «علی»، برادر عاطفه، نامزد بودند. یک رابطه جدی که قرار بود به ازدواج ختم شود. همه چیز خوب پیش می رفت، آن ها همدیگر را دوست داشتند و به نظر می رسید آینده ای روشن در انتظارشان است. اما یکهو، بدون هیچ دلیل و توضیحی، ملیحه ناپدید می شود. انگار آب شده و رفته باشد توی زمین. علی می ماند و کلی سوال بی جواب. این اتفاق نه فقط علی، که تمام خانواده عاطفه را هم حسابی متعجب و ناراحت می کند. هیچ کس نفهمید چرا ملیحه رفت و چرا این قدر بی خبر؟

راز جدایی و ابهامات: سکوت سنگین گذشته

این ناپدید شدن بی دلیل ملیحه، یک عالمه حرف و حدیث پشت سرش به وجود آورده بود. خانواده عاطفه و خصوصاً علی، حسابی از این کار ملیحه آزرده خاطر شده بودند. طبیعتاً حدس و گمان های زیادی مطرح شد؛ از بی وفایی ملیحه گرفته تا اینکه حتماً پشیمان شده یا کسی دیگر وارد زندگی اش شده است. هیچ کس از دلیل واقعی جدایی خبر نداشت و همین ابهام، مثل یک زخم کهنه روی دل همه مانده بود. ملیحه هم که هیچ وقت توضیحی نداده بود و حالا بعد از سال ها، این دیدار اتفاقی، فرصتی فراهم می کند تا پرده از راز آن جدایی برداشته شود.

روشن شدن حقیقت: مکالمه ای که پرده ها را برمی دارد

بالاخره آن گفتگوی طولانی بین عاطفه و ملیحه آغاز می شود. در این مکالمه، ملیحه که حالا انگار بار سنگینی از روی دوشش برداشته شده، شروع به بازگو کردن حقیقت می کند. حقیقت چیست؟ او به عاطفه می گوید که دلیل اصلی جدایی اش، نه بی وفایی یا پشیمانی، بلکه یک ماجرای تلخ و ناخواسته بوده است. ملیحه توضیح می دهد که در یک موقعیت حساس و آسیب پذیر، مورد سوءاستفاده قرار گرفته و این اتفاق، زندگی اش را زیر و رو کرده بود. او به خاطر ترس از قضاوت های جامعه، حفظ آبروی خودش و خانواده اش، و همچنین بیم از اینکه علی و خانواده اش او را درک نکنند، تصمیم گرفته بود بدون هیچ توضیحی برود و این راز را برای همیشه در دلش نگه دارد. او فکر می کرد که این تنها راهی است تا هم آبروی خودش حفظ شود و هم خانواده علی از این ماجرای تلخ باخبر نشوند. ملیحه از نگرانی اش بابت حرف مردم و اینکه چگونه یک اشتباه ناخواسته می تواند زندگی یک نفر را نابود کند، می گوید.

گاهی اوقات، چیزی که از بیرون می بینیم، فقط یک نوک کوه یخ است. قسمت اصلی ماجرا، زیر آب و دور از چشم ماست، جایی که حقایق تلخ و قضاوت های نادرست، زندگی ها را دگرگون می کنند.

پایان بندی و پیامدها: تلنگری برای عاطفه و مخاطب

عاطفه که با شنیدن این حقایق شوکه شده، تازه می فهمد که چه قضاوت های نادرستی درباره ملیحه داشته اند. او درد و رنج ملیحه را درک می کند و تازه می فهمد که اگر جای تو بودم شاید هر کسی همین تصمیم را می گرفت. پایان داستان، هرچند به صورت کامل به سرنوشت روابط و آینده ملیحه و علی اشاره نمی کند، اما تلنگر مهمی به عاطفه و در واقع به خواننده می زند. این دیدار و روشن شدن حقیقت، عاطفه را به فکر فرو می برد که چقدر آسان درباره دیگران قضاوت کرده ایم و چه رنج هایی که پشت سکوت و قضاوت های نادرست پنهان مانده اند. این قصه به ما یادآوری می کند که هر انسانی داستانی دارد و نباید بدون شنیدن آن، کسی را قضاوت کنیم.

تحلیل عمیق: مضامین و پیام های پنهان در اگر جای تو بودم

داستان «اگر جای تو بودم» فقط یک روایت ساده از زندگی دو زن نیست. این قصه پر از لایه های پنهان و پیام های عمیق است که حسابی ذهن آدم را درگیر می کند. مجید اوریادی زنجانی با هوشمندی تمام، چند تا از مهم ترین مسائل اجتماعی و روان شناختی جامعه ما را زیر ذره بین برده است.

قضاوت نادرست و تبعات آن: شمشیری دو لبه

اصلی ترین مضمونی که در این داستان فریاد می زند، همین قضاوت های نادرست است. دیدیم که چطور خانواده عاطفه و خود عاطفه، بدون اطلاع از حقیقت، ملیحه را به بی وفایی متهم می کنند و پشت سرش حرف و حدیث راه می اندازند. این قضاوت ها مثل یک شمشیر دو لبه عمل می کنند؛ هم کسی که قضاوت می شود را از درون می خورند و به انزوا می کشانند، و هم قضاوت کنندگان را از درک حقیقت دور نگه می دارند. ملیحه به خاطر همین پیش داوری ها بود که جرئت نکرد حقیقت را بگوید و ترجیح داد کنج عزلت اختیار کند.

دخالت های بی جای اطرافیان و خانواده: سایه سنت بر زندگی

داستان به خوبی نشان می دهد که چطور طرز تفکر سنتی و دخالت های بی جای اطرافیان و خانواده، می تواند سرنوشت آدم ها را تغییر دهد. ملیحه از ترس آبرو و اینکه این ماجرا ممکن است بر روی خانواده و جایگاه اجتماعی شان تاثیر بگذارد، نتوانست سرش را بالا بگیرد و با حقیقت روبرو شود. این سایه سنگین افکار غالب جامعه و سنت هایی که گاهی دست و پاگیر می شوند، باعث شد ملیحه تصمیم به سکوت بگیرد. اینجاست که می فهمیم فشار جامعه چقدر می تواند روی تصمیمات فردی آدم ها اثر بگذارد.

مفهوم آبرو و حیثیت اجتماعی: خط قرمزی به نام آبرو

در فرهنگ ما، آبرو و حیثیت اجتماعی جایگاه بسیار مهمی دارد. این داستان به شکل دردناکی نشان می دهد که چطور حفظ آبرو، می تواند دلیلی برای پنهان کردن حقایق و تحمل رنج های درونی شود. ملیحه حاضر می شود سال ها با بار سنگین یک راز زندگی کند و طرد شدن را به جان بخرد، فقط برای اینکه خدشه ای به آبروی خودش و خانواده اش وارد نشود. این تاکید بر آبرو، گاهی اوقات باعث می شود آدم ها از بیان حقیقت بترسند و خودشان را در قفس تنهایی حبس کنند.

گذشته و حال: پیوند ناگسستنی زمان

«اگر جای تو بودم» به زیبایی نشان می دهد که چطور اتفاقات گذشته، مثل یک نخ نامرئی، حال و حتی آینده شخصیت ها را تحت تاثیر قرار می دهد. دیدار اتفاقی عاطفه و ملیحه، نه فقط یک خاطره را زنده می کند، بلکه پیامدهای آن اتفاق سه سال پیش را دوباره به سطح می آورد و روی زندگی حال هر دو نفر سایه می اندازد. این داستان یادآوری می کند که گذشته هرچقدر هم که تلخ باشد، دست از سر ما برنمی دارد و بالاخره یک روز خودش را نشان می دهد.

بخشندگی و درک متقابل: پلی به سوی آرامش

در پایان داستان، هرچند که ما شاهد یک «و پایان خوش» سینمایی نیستیم، اما یک امید کوچک برای درک متقابل و بخشندگی شکل می گیرد. عاطفه بعد از شنیدن حقیقت، ملیحه را درک می کند و دیگر قضاوت نمی کند. این نشان می دهد که شاید همیشه هم برای جبران دیر نشده باشد. بخشش و فهمیدن همدیگر، تنها راهی است که می تواند زخم های گذشته را التیام بخشد و دریچه ای برای شروعی دوباره باز کند. این داستان به ما می آموزد که قبل از قضاوت، کمی صبر کنیم و سعی کنیم از زاویه دید طرف مقابل هم به ماجرا نگاه کنیم.

شخصیت پردازی در اگر جای تو بودم: آینه ای از واقعیت

یکی از نقاط قوت داستان «اگر جای تو بودم»، همین شخصیت پردازی های واقعی و باورپذیرش است. شخصیت ها آنقدر ملموس اند که انگار از دل همین جامعه خودمان بیرون آمده اند و برای همین، راحت می توانیم با آن ها همذات پنداری کنیم.

عاطفه: راوی و پل ارتباطی

«عاطفه» نقش راوی داستان را دارد و از زبان اوست که ما وارد این ماجرای پر رمز و راز می شویم. عاطفه در ابتدا، مثل خیلی از ما، قضاوت گر است. او هم ملیحه را به خاطر ترک بی دلیل برادرش، سرزنش می کند و برداشت های خودش را از اتفاقات دارد. اما وقتی ملیحه حقیقت را برایش بازگو می کند، عاطفه به یک نقطه عطف می رسد. او از یک قاضی نادانسته، تبدیل به کسی می شود که حقیقت را درک می کند و همدلی نشان می دهد. عاطفه پلی است بین مخاطب و داستان، و با اوست که ما لایه های پنهان ماجرا را کشف می کنیم. تحول در نگاه عاطفه، همان چیزی است که نویسنده می خواهد در مخاطب هم ایجاد کند.

ملیحه: قربانی یا انتخاب گر؟

«ملیحه» شخصیت اصلی و پیچیده داستان است. در ابتدا ما او را به عنوان زنی می بینیم که بدون دلیل و توضیح، همه چیز را رها کرده و رفته است. انگار که بی مسئولیت و بی تفاوت است. اما با روشن شدن حقیقت، می فهمیم که ملیحه یک قربانی است؛ قربانی یک اتفاق تلخ و همچنین قربانی قضاوت های جامعه و ترس از آبرو. اما آیا ملیحه فقط یک قربانی است؟ یا خودش هم نقشی در این انزوا داشته؟ شاید تصمیم او برای سکوت و فرار، انتخابی بود که در آن زمان فکر می کرد بهترین است، اما در واقع او را به عمق بیشتری از تنهایی و رنج کشاند. ملیحه نمادی از آدم هایی است که در جامعه ما، زیر بار حرف و حدیث مردم و نگاه های سنگین، مجبور به پنهان کردن خودشان می شوند. او هم پیچیدگی های درونی خودش را دارد و هم تحت تاثیر فشارهای بیرونی قرار می گیرد.

علی و دیگر شخصیت های فرعی: تصویرگر جامعه

«علی»، برادر عاطفه و نامزد سابق ملیحه، شخصیتی است که در گذشته ملیحه تاثیرگذار بوده اما در روایت فعلی داستان حضور فیزیکی ندارد. او نمادی از کسی است که بی دلیل ترک شده و رنج کشیده است. دیگر شخصیت های فرعی، مانند مادر عاطفه یا حتی همان زن چادری که پسرش با ملیحه برخورد می کند، همگی به نوعی به تصویرسازی از جامعه و فرهنگ ما کمک می کنند. آن ها هرکدام با واکنش هایشان، بخشی از آن فضای سنتی و قضاوت گرایانه را نشان می دهند که ملیحه از آن می ترسید. این شخصیت ها، هرچند کوتاه ظاهر می شوند، اما در پیشبرد طرح داستان و عمیق تر شدن مضامین، نقش مهمی دارند.

سبک نگارش و تکنیک های ادبی مجید اوریادی زنجانی در این اثر

مجید اوریادی زنجانی در داستان «اگر جای تو بودم»، از چند تکنیک ادبی هوشمندانه استفاده کرده که باعث شده داستانش هم جذاب باشد و هم عمیق.

روایت از زبان اول شخص: نزدیکی و باورپذیری

یکی از مهم ترین تکنیک ها، روایت داستان از زبان اول شخص، یعنی از دید «عاطفه» است. وقتی داستان از زبان یکی از شخصیت ها روایت می شود، خواننده حس نزدیکی بیشتری با او پیدا می کند. انگار که خودمان هم داریم ماجرا را از زبان یک دوست می شنویم. این کار باعث می شود همذات پنداری بیشتر شود و ما به راحتی با احساسات و افکار عاطفه همراه شویم. باورپذیری داستان هم با این روش خیلی بیشتر می شود، چون همه چیز را از نگاه یک انسان واقعی و درگیر با ماجرا می بینیم.

استفاده از فلاش بک: گره گشایی و تعلیق

دیدار اتفاقی عاطفه و ملیحه، یک فرصت عالی برای استفاده از تکنیک فلاش بک ایجاد می کند. داستان مدام بین گذشته (ماجرای نامزدی ملیحه و علی و ناپدید شدن ملیحه) و حال (گفتگوی عاطفه و ملیحه) در نوسان است. این فلاش بک ها نه تنها به گره گشایی از راز گذشته کمک می کنند، بلکه یک تعلیق هوشمندانه هم در داستان ایجاد می کنند. خواننده مشتاق می شود تا بداند در گذشته چه اتفاقی افتاده که ملیحه این قدر رازآلود رفتار می کند. این رفت و برگشت ها به زمان، داستان را پویا و جذاب نگه می دارد.

قصه «اگر جای تو بودم» تلنگری است به همه ما که یادمان بیاید هر آدمی یک کتاب ناخوانده است. شاید با خواندن چند خط، قضاوتش کنیم، اما فقط وقتی کل کتاب را بخوانیم، تازه می فهمیم چه خبر بوده است.

دیالوگ های واقع گرایانه: نبض زندگی

گفت وگوها در داستان اوریادی زنجانی خیلی طبیعی و واقع گرایانه اند. دیالوگ ها مثل حرف های روزمره مردم هستند، بدون تکلف و پیچیدگی. این دیالوگ ها نقش مهمی در پیشبرد طرح داستان و همچنین شخصیت پردازی دارند. از همین حرف های عادی است که ما به عمق شخصیت ها و رنج هایشان پی می بریم. مکالمه بین عاطفه و ملیحه، بخصوص، بسیار قدرتمند و تاثیرگذار است و لایه های پنهان داستان را فاش می کند.

سادگی و روانی متن: دعوت به خواندن

یکی از ویژگی های بارز سبک اوریادی زنجانی، سادگی و روانی متن اوست. او از کلمات قلمبه سلمبه و جملات پیچیده پرهیز می کند. همین سادگی باعث می شود که هر کسی با هر سطح سوادی بتواند با داستان ارتباط برقرار کند و از خواندن آن لذت ببرد. متن مثل یک رود آرام جریان دارد و خواننده بدون هیچ زحمتی می تواند در آن غرق شود. این سادگی، نه تنها از ارزش هنری کار کم نمی کند، بلکه آن را برای طیف وسیع تری از مخاطبان جذاب تر می کند.

اگر جای تو بودم برای چه کسانی مناسب است؟ (پیشنهاد مطالعه)

اگر تا اینجا از داستان «اگر جای تو بودم» خوشتان آمده، حتماً با خودتان می پرسید که این کتاب برای چه جور آدم هایی مناسب است؟ راستش را بخواهید، این اثر طوری نوشته شده که می تواند حسابی به دل خیلی ها بنشیند.

• اگر از آن دست آدم هایی هستید که به داستان های کوتاه اجتماعی و روان شناختی علاقه دارید، این کتاب یک گزینه عالی برای شماست. داستان هایی که آدم ها، روابطشان و چالش های درونیشان را زیر ذره بین می برند.
• کسانی که به دنبال آثاری با موضوع خانواده، روابط انسانی و چالش های اجتماعی مثل قضاوت، آبرو و دخالت های اطرافیان هستند، حتماً از این کتاب لذت می برند. این داستان پر از نکته های ظریف در مورد این مسائل است.
• اگر از رمان ها و داستان هایی که تعلیق دارند و گره گشایی شان جذاب است، خوشتان می آید، «اگر جای تو بودم» حسابی شما را مجذوب می کند. این قصه مثل یک پازل است که تکه هایش کم کم کنار هم قرار می گیرند.
• برای دانشجویان و پژوهشگران ادبیات هم که دنبال تحلیل و بررسی داستان های کوتاه معاصر ایرانی هستند، این کتاب می تواند منبع خوبی باشد تا با سبک و نگاه مجید اوریادی زنجانی آشنا شوند.
• و در نهایت، اگر فقط می خواهید یک داستان خوب و قابل تامل بخوانید که شما را به فکر فرو ببرد و تلنگری برای همدلی بیشتر باشد، این کتاب را حتماً به شما پیشنهاد می کنیم.

نسخه صوتی اگر جای تو بودم: تجربه شنیداری داستان

خب، شاید بعضی از ما وقت کافی برای نشستن و کتاب خواندن را نداشته باشیم، یا شاید هم از آن دسته آدم ها باشیم که با شنیدن بیشتر کیف می کنند تا با خواندن. خبر خوب این است که «اگر جای تو بودم» یک نسخه صوتی هم دارد که تجربه شنیداری بی نظیری را برایتان فراهم می کند.

این کتاب صوتی توسط نشر صوتی کانون فرهنگی چوک تهیه و منتشر شده است. تیم حرفه ای از گویندگان، از جمله غزل بابایی، مریم کرمی، زهرا کامکار، بهاره سرمدی و مهدی رضایی، نقش های مختلف این داستان را اجرا کرده اند. هر کدام از این عزیزان با صدای دلنشین و اجرای قوی خودشان، به شخصیت ها جان داده اند و باعث شده اند داستان ملموس تر و جذاب تر به گوش برسد.

گوش دادن به کتاب صوتی «اگر جای تو بودم» تفاوت های خودش را با خواندن نسخه متنی دارد. وقتی یک داستان را می شنویم، می توانیم کارهای دیگرمان را هم انجام دهیم؛ مثلاً در حین رانندگی، پیاده روی، یا حتی کارهای خانه، خودمان را در دل قصه بیندازیم. صدای راویان و حس و حالی که به متن می دهند، می تواند برداشت ما را از شخصیت ها و وقایع عمیق تر کند و تاثیرگذارتر باشد. این نسخه صوتی را می توانید در پلتفرم های کتاب صوتی مثل «کتابراه» و «طاقچه» پیدا کنید و از گوش سپردن به این داستان پرمفهوم لذت ببرید.

نتیجه گیری: بازتابی از زندگی در قاب اگر جای تو بودم

داستان «اگر جای تو بودم» از مجید اوریادی زنجانی، به نظرم یک شاهکار کوچک است که با سادگی و روانی خودش، حرف های بزرگی برای گفتن دارد. این داستان از آن قصه هایی نیست که فقط بخوانی و تمام شود؛ تا مدت ها در ذهن آدم می ماند و ما را به فکر فرو می برد. مهم ترین چیزی که از این کتاب دستگیرمان می شود، شاید همین اهمیت همدلی و عدم قضاوت بی جاست.

دیدیم که چطور قضاوت های نادرست و دخالت های بی جای اطرافیان، می توانند زندگی یک انسان را تحت تاثیر قرار دهند و او را به کنج انزوا بکشانند. ملیحه، نمادی از بسیاری از آدم ها در جامعه ماست که به دلیل ترس از حرف مردم و حفظ آبرو، حقیقت های تلخ زندگی شان را پنهان می کنند و با رنج های بزرگی دست و پنجه نرم می کنند. این داستان به ما یادآوری می کند که هر کسی قصه ای دارد که شاید ما از آن بی خبر باشیم.

«اگر جای تو بودم» دعوتی است به درک بیشتر، به گوش دادن فعال تر و به صبر قبل از هرگونه پیش داوری. بیایید کمی بیشتر به هم فرصت بدهیم، قبل از اینکه کسی را با دیدگاه خودمان قضاوت کنیم. شاید با شنیدن کامل قصه دیگران، بفهمیم که «اگر جای او بودیم»، ما هم همین تصمیم را می گرفتیم یا همین رنج را تحمل می کردیم. پیشنهاد می کنم این داستان زیبا و آموزنده را بخوانید یا به نسخه صوتی اش گوش دهید؛ مطمئنم حسابی به فکرتان فرو می برد و نگاهتان را به دنیا و آدم ها، یک جور دیگری می کند.