وحشی های کراوات زده! – خبرگزاری فیچینو | اخبار ایران و جهان

خبرگزاری فیچینو؛ گروه مجله _ مبینا افراخته: دهمین روز از دسامبر هر سال یادآور روزی است که مجمع عمومی سازمان ملل اعلامیه روز جهانی حقوق بشر را در سال ۱۹۴۸ تصویب و اعلام کرد.

هدف اعلامیه حقوق بشر تعیین استاندارد زندگی برای همه مردم در سراسر کُره زمین و از آن مهم تر تشویق کشورهای عضو سازمان ملل است که برای رساندن مردم خود به استانداردهای زندگی تلاش کنند.

آمریکا یکی از کشورهای عضو و البته از مدعیان سرسخت پایبندی به اصول بنیادین حقوق بشر بوده و نیز هست که تجربه تا به امروز اثبات کرده ادعای این کشور نه تنها پوشالی بوده بلکه این کشورِ به اصطلاح ابرقدرت نقش بسیار مخربی در نقض حقوق انسان ها در سراسر جهان داشته است.

دو سال پس از تصویب قانون اساسی آمریکا در سال ۱۷۸۹ میلادی نگرانی ها از قدرت بالای دولت در برابر شهروندان باعث شد تا ۱۰ اصلاحیه به این قانون اضافه شود که به «منشور حقوق ایالات متحده» معروف شد. این ۱۰ متمم با هدف کاستن از قدرت دولت فدرال و افزایش آزادی های عمومی به قانون اساسی آمریکا الحاق شدند و پس از آن نیز به مرور زمان ۱۷ اصلاحیه دیگر به قانون اساسی آمریکا اضافه شد. تصویب منشور حقوق ایالات متحده کار ساده ای نبود و در ابتدا برخی ایالت های این کشور و در صدر آنها ایالت های جنوبی نظیر می سی سی پی کارولینای جنوبی و آلاباما با این قانون سرسختانه مخالفت کردند و دولت برای مجاب کردن این ایالت ها حضور نمایندگان آنها در کنگره را مشروط به پذیرش این قانون اعلام کرد.

تصویب این قانون از این نظر حائز اهمیت بود که موجب شد رؤیای آزادی های فردی و انسانی افراد مورد توجه قرار بگیرند؛ آزادی هایی که در عمل زیر تیغ تبلیغات دروغین سیاستمداران و رسانه ها و سرکوب هدفمند شهروندان به ویژه اقلیت هایی همچون رنگین پوستان رنگ باخت.

حقوق بشر به سبک آمریکا

درحالی که مجسمه آزادی در بندر نیویورک آمریکا مشعل آزادی را محکم بالا گرفته و طوری رخ نمایی کرده که سالیانه حدود ۴.۵ میلیون گردشگر را برای بازدید به خود جذب می کند ساختار و کارگزاران آمریکا یعنی جایی که این بانوی آزادی با لباس رومی مستقر شده است بیشترین جنایت ها را در نادیده گرفتن حقوق انسان ها مرتکب شده و نه تنها قوانین بین المللی بلکه قوانین داخلی را نیز به شدت نقض کرده اند.

همین کشوری که همیشه ادعای حقوق بشر و آزادی را بر سر دیگر ملت ها فریاد زده سال ۱۴۰۲ آمیزه ای از نقض حقوق بشر در سطح داخلی و خارجی را تجربه کرده است. نقض های جدی که نه تنها با اصول پذیرفته شده حقوق بشر در تناقض است بلکه به لحاظ اخلاقی نیز برای وجدان های بیدار قابل پذیرش نیست. این تناقضات فقط مربوط به خارج از مرزهای آمریکا نیست و در درون مرزهای خود نیز کارنامه درخشانی از جمله نقض حقوق مهاجران و پناهندگان خشونت علیه زنان و کودکان نابرابری های نژادی و اقلیتی ترسیم نقشه های جغرافیایی نابرابر و اعمال سیاست هایی که تأثیرات بسیار منفی بر جوامع محلی دارند به جای گذاشته است. پرداخت کامل به مصادیق عدم رعایت حقوق بشری که توسط آمریکا در طول تاریخ انجام گرفته از حد این گزارش خارج است. در ادامه تنها به چند مورد آن اشاره ای خواهیم کرد.

می سوختیم تا بتوانیم نفس بکشیم

ششم آگوست سال ۱۹۴۵ و ساعت هشت و پانزده دقیقه صبح است. مردم در شهر هیروشیمای ژاپن درحال رفتن به محل کار خود هستند. آن ها بابت امنیتی که در شهرشان برقرار است خشنودند زیرا اکثر شهرهای ژاپن در جنگ جهانی دوم ویران شده بود و تنها شهری که قسر در رفته بود شهر «هیروشیما» بود. جنگ جهانی دوم به پایان رسیده و آلمان تسلیم شده بود اما ژاپنی ها دست تسلیم بالا نمی آوردند؛ به همین خاطر تقریباً روزانه شهرهای ژاپن بمباران می شد. بمب هایی که آتش زا بودند.

با این وجود هیروشیما سالم بود و مردم هم با خیالی آسوده در یک روز آفتابی و تابستانی درحال گذراندن روزمرگی شان بودند. بعد از یک دقیقه یعنی درست ساعت هشت و شانزده دقیقه صبح بمبی معلق در آسمان به طرف پایین شروع به حرکت می کند. بیشتر مردم شهر در آن واحد کشته می شوند. کسانی که کمی فاصله داشتند و صحنه انفجار را با چشم خودشان دیده بودند آن لحظه مرگبار را این طور تعریف می کنند: زمین بدون توقف می لرزید و دائم صدای شکستن شیشه به گوش می رسید. هوا بسیار داغ شده بود و شیشه های شکسته به اطراف پرتاب می شدند. حتی خیلی از کسانی که زنده مانده بودند با همین شیشه ها کشته می شدند. نفس کشیدن بسیار سخت شده بود و غبار همه جا را فراگرفته بود. اگر کسی ایستاده بود نمی توانست نفس بکشد چون غلظت غبار اجازه نفس کشیدن را به کسی نمی داد. زمین به قدری داغ بود که دست و پا را می سوزاند اما مردم سوختن را به نفس کشیدن ترجیح می دادند.

مردم عادی شهر فقط به دنبال جایی برای نفس کشیدن بودند اما چنین جایی دیگر وجود نداشت. کسانی که تا حدود دو کیلومتر از انفجار فاصله داشتند وضعیت مساعدتری داشتند. برخی ها به دلیل اینکه نزدیک به پنجره ها ایستاده بودند کشته شدند زیرا با شکستن پنجره های قدیمی تکه های آن همچون خنجر می شد و با فرو رفتن در بدن انسان ها جان سالم به در نمی بردند.

نود درصد شهر از چوب ساخته شده بود و همین باعث شد کل آن با خاک یکسان شود و دیگر چیزی باقی نگذارد. بعد از انفجار حتی جنازه ای هم باقی نمانده بود و تمام اجساد به خاطر حرارت زیاد از بین رفته و تنها یک اسکلت از آن ها باقی مانده بود. حتی کسانی هم که به خاطر انفجار کشته نشده بودند به دلیل گاز رادیو اکتیو در معرض سرطان قرار داشتند. مردم در آن زمان اطلاعی نداشتند که انفجار اتمی بوده است. بیشتر آدم هایی که بعد از انفجار زنده مانده بودند تصمیم گرفتند خودشان را به رودخانه برسانند تا بتوانند کمی راحت تر نفس بکشند و قدری خنک شوند. بمب دمای هوا را به بالای ۵۰ درجه رسانده بود. خاکستر و دودی که بعد از این انفجار ایجاد شده بود آرام بالا می رود و بعد از حدود یک ساعت بارانی شروع به باریدن می کند اما نه از آن باران های همیشگی.

قطرات باران اسید بود و هرکجا که می افتاد آن را سیاه می کرد. انگار که روغن سوخته از آسمان می بارید. آلودگی رادیو اکتیو در حال انجام دادن مأموریت خود بود اما مردم نمی دانند هر نفسی که دم و بازدم می کنند آلوده و مخرب است؛ آن هم به یک ماده مرگبار… مردم که تشنه و سوخته هستند داخل آب رودخانه می روند و کمی از هم از آب آن جا می نوشند. غافل از اینکه داشتند سرطان را می نوشیدند و چیزی نگذشت که کسانی هم که از انفجار جان سالم به در برده بودند به دلیل بیماری در دام مرگ افتادند.

هولوکاست خاموش

«گواتمالا» یکی از کشورهایی است که در شمالی ترین بخش آمریکای مرکزی قرار گرفته. از سال ۱۹۶۵ به مدت ۳۶ سال قتل عام شکنجه سربه نیست کردن و از همه مهم تر اعدام افراد غیرنظامی همچون روستاییان و کارگران و دانشجویان توسط نیروهای امنیتی مورد حمایت دولت ایالات متحده آمریکا به یک امر شایع تبدیل شد. ریشه جنگ داخلی گواتمالا فرهنگ نژادپرستی حاکمان اسپانیایی تبار و سفید پوست این کشور بود که توسط مستشاران نظامی آمریکایی و سازمان سیا حمایت می شدند.

نیروهای دولتی در جریان جنگ داخلی و به ویژه بین سال های ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۵ میلادی اقدام به ۶۲۹ فقره قتل عام بومیان قوم مایا و نیز دورگه ها کرده بودند. در نسل کشی گواتمالا که به هولوکاست خاموش این کشور نیز مشهور است ۲۰۰ هزار نفر توسط نیروهای دولتی به قتل رسیدند که ۸۳ درصد آن ها از قوم مایا و ۱۷ درصد آن ها دورگه ها بودند. در این جنگ داخلی یک میلیون نفر در داخل گواتمالا کشور کوچک آمریکای لاتین آواره شده و بیش از ۲۰۰ هزار نفر به کشورهای دیگر پناهنده و ۱۰۰ هزار نفر دیگر نیز ناپدید شدند.

آمریکا و ادعاهای پوشالیِ همیشگی اش

پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ القاعده به مرکز تجارت جهانی در نیویورک و پنتاگون در واشنگتن دولت رئیس جمهور وقت آمریکا «جورج دابلیو بوش» برنامه ریزی برای حمله به عراق را آغاز کرد. رئیس جمهور بوش مدعی شد که صدام به ذخیره و ساخت سلاح های کشتار جمعی ادامه می دهد و عراق در کنار ایران و کره شمالی بخشی از «محور شرارت» بین المللی است. سرانجام در اکتبر ۲۰۰۲ کنگره آمریکا اجازه استفاده از نیروی نظامی علیه عراق را صادر کرد.

«کالین پاول» وزیر امور خارجه آمریکا در سال ۲۰۰۳ به سازمان ملل گفت که عراق «آزمایشگاه های سیار» برای تولید سلاح های بیولوژیکی دارد. اما او درست یک سال بعد در سال ۲۰۰۴ حرف خود را تغییر داد و اذعان کرد که: «به نظر می رسد شواهد این امر آن قدر محکم نبوده است»

دولت بریتانیا نیز یک پرونده اطلاعاتی را منتشر کرد که در آن ادعا می شد عراق می تواند موشک هایش را در عرض ۴۵ دقیقه برای اصابت به اهداف بریتانیایی در شرق مدیترانه آماده کند. «تونی بلر» نخست وزیر وقت بریتانیا گفت: «تردیدی وجود ندارد که صدام حسین به تولید سلاح های کشتار جمعی ادامه می دهد.»

هردو کشور به شدت بر ادعاهای خود عراقی تکیه کردند. همچنین یک مهندس شیمی به نام «رافد احمد علوان الجنابی» و یک افسر اطلاعاتی به نام سرگرد «محمد حارث» که مدعی بودند اطلاعات دست اولی از برنامه سلاح های کشتار جمعی عراق داشتند بعدها اعلام کردند که شواهدشان جعلی بوده است. زیرا می خواستند متحدان به صدام حمله و آن را سرنگون کنند.

بر اساس ارقام منتشر شده حدود ۲۱۰ هزار غیرنظامی عراقی بین سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۲۲ کشته شدند؛ تنها در سال ۲۰۰۶ بیش از ۲۹ هزار و ۵۰۰ غیرنظامی کشته شدند که آن را به خونین ترین سال برای غیرنظامیان عراقی تبدیل کرد. مجله پزشکی «لنسنت» آمریکا تلفات غیرنظامیان عراقی را ۶۰۰ هزار نفر تخمین زده است.