نعمت منطقه – فیچینو
در میان فیلم هایی که از شب حساس عملیات انتقام ایران مخابره می شد، قاب ها و فریم های زیادی در تاریخ ماندگار شد. تصویر موشک ها بر فراز آسمان کربلا، مسجدالاقصی و… همگی در ذهن و حافظه مردم منطقه باقی خواهد ماند اما در میان همه این فیلم ها و تصاویر، یک فیلم متفاوت نیز بسیار چشم نوازی می کرد و آن هم هیجان و خوشحالی غیر قابل وصف مردم در شهر الخلیل بود که کاملا هیجان زده، بر بام خانه های خود شعار «به خاطر خون قاسم سلیمانی»، «درود بر سلیمانی هرگاه که آسمان فلسطین روشن می شود»، «سیدعلی خامنه ای همان کسی است که به یاری زنان غزه شتافت» و «یالثارات الغزه» سر می دادند.
به گزارش فیچینو، علی عسکری در سرمقاله روزنامه وطن امروز با این مقدمه نوشت: این ویدیو را باید در کنار تصاویر مردم ایران قرار دهیم که همان شب هیجان زده در خیابان های تهران و دیگر شهرها شعار لبیک یا غزه سر می دادند. این تکه فیلم ها تنها نشانه هایی از رخدادی بزرگ تر است که ما از آن تحت عنوان «مقاومت، نقطه اتحاد جان ها» یاد می کنیم.
لازم است 2 سطح از سیاست ورزی را از یکدیگر تفکیک کنیم. کشورها در یک تقسیم بندی کلی به 3 دسته تقسیم می شوند؛ نخست کشورهای استراتژیک هستند. این دسته از کشورها، اصطلاحا نقشه خود را برای جهان داشته و در نقشه کشور دیگری بازیگری نمی کنند. این کشورها هر یک به دنبال خلق نظمی جدید در نسبت با خود بوده، از همین رو برای خویش جایگاهی محوری در مناسبات جهانی لحاظ می کنند. برای نمونه کشورهایی همچون آمریکا، روسیه و چین جزو کشورهای استراتژیک در عرصه جهانی هستند.
در مرتبه بعد اما کشورهای ژیوپلیتیک قرار دارند. این کشورها دارای طرح و ایده ای برای نظم نوین جهانی نیستند اما ممکن است به واسطه موقعیت سوق الجیشی، دسترسی به منابع حساس انرژی یا هر دلیل دیگری دارای نقش مهمی در منطقه باشند. برای نمونه عربستان و ترکیه کشورهایی با چنین مختصاتی هستند.
در دسته سوم نیز کشورهای عادی قرار دارند که حایز جایگاه خاصی در مناسبات جهانی نیستند. برای مثال کویت چنین کشوری است. ذکر این دسته بندی مقدمه ای برای طرح 2 مدل از سیاست ورزی بود. به احتمال زیاد هر گاه نامی از سیاست انگلیسی برده می شود، به طور ناخودآگاه شعار «تفرقه بینداز و حکومت کن» به ذهن همه خطور می کند. این جمله هم پیچیده ترین سیاست انسانی تاریخ معاصر و هم تاریخ یک قرن گذشته غرب آسیا را در قالبی مختصر و کوتاه توضیح می دهد.
برای توضیح بیشتر باید گفت منطقه غرب آسیا در یک قرن گذشته بویژه پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی در جنگ اول جهانی، همواره درگیر اختلافات و نزاع های گوناگون ملی، قومی و دینی بوده است. ریشه این موضوع را اما می توان به رفتار و عملکرد استعمار برای ملت سازی های دروغین در این منطقه بازگرداند. به نحو دقیق تر در میانه فروپاشی دولت عثمانی، ما شاهد آن هستیم با رضایت روسیه، 2 کشور فرانسه و انگلیس طی قرارداد سایکس – پیکو منطقه را میان خود تقسیم می کنند. با گذار از دوره استعمار سنتی و افزایش سطح آگاهی مردم برای دستیابی به حق استقلال، استعمارگران پیر و کهنه کار جهانی اما سیاست پیچیده تری را به کار گرفتند تا هر چند به ظاهر نیروهای نظامی خود را از منطقه جمع می کنند اما همواره بتوانند منطقه را تحت کنترل خود نگه دارند.
سیاست آنان را می توان ذیل کلیدواژه از بین بردن اراده سیاسی در منطقه توضیح داد. برای توضیح بیشتر یک مثال را طرح می کنیم. کشور عثمانی که در جریان جنگ اول جهانی از بین رفت چگونه کشوری بود؟ فرآیند انسجام یابی آن چگونه بود؟ به عبارت دیگر چه مولفه ای عثمانی را شکل داد و تبدیل به یک امپراتوری بزرگ کرد؟ طبیعتا همه ما می دانیم عنصر قومی ترک ها در شکل گیری این امپراتوری نقش پررنگی داشته است اما حقیقت آن است که عثمانی ترک بنیاد نبود، چرا که در قلمرو خود گروه ها و تکثرهای مختلف دیگری را نیز جمع کرده بود. قلمرو عثمانی شامل فلسطین، سوریه و حتی بخش هایی از عربستان نیز می شد. این قلمرو را اما یک نظریه سیاسی تحت عنوان «نظریه خلافت» شکل داد، لذا عثمانی یک اراده سیاسی بود. در حقیقت کشورهایی که اراده سیاسی هستند در ذیل نقشه های دیگر کشورهای استراتژیک خود را قرار نمی دهند، لذا خود یک کشور استراتژیک هستند.
این موضوع را می توان پیرامون ایران ما نیز طرح کرد. هدف استعمار طی یک قرن گذشته زدودن اراده های سیاسی از منطقه غرب آسیا بوده است. این منطقه به واسطه تاریخ بسیار غنی، دین پر از پتانسیل اسلام و موقعیت حساس جغرافیایی کاملا ظرفیت ظهور اراده های سیاسی را در خود داشته است که می توانستند نظم جدید آمریکایی را در جهان متزلزل کنند. بر همین اساس تمام همت استعمار زدودن اراده های سیاسی از منطقه بوده است.
اما روش استعمار برای تحقق این پروژه چگونه بوده است؟ این استعمارگران با دامن زدن به امواج ناسیونالیسم قومی و از طرف دیگر هویت خواهی های افراطی دینی، تلاش داشتند هر نوع هویتی در این منطقه را به مرز خون و تنش با دیگر هویت ها نزدیک کنند. در نهایت نیز با تقویت این سبک از هویت یابی شاهد شکل گیری کشورهایی هستیم که تقریبا می توان آنها را به عنوان چند واحد جمعی مستقل اما در ذیل یک قدرت سیاسی توضیح داد. برای مثال کافی است در این میان به کشورهایی مانند عراق و لبنان توجه کنید. ساختار قدرت سیاسی در عراق با توجه به هویت یابی های مسموم استعماری همواره مبتنی بر سهم خواهی های قومی و مذهبی شکل گرفته است. لبنان نیز نمونه تام و تمامی است که به لحاظ تضادهای قومی و دینی در صدر قرار داشته و بیش از 15 قومیت و مذهب به طور جدی با یکدیگر به رقابت می پردازند. در این میان اما پروژه ای تحت عنوان کشور اسراییل برای تکمیل نقشه استعمار دارای جایگاه ویژه ای است. اسراییل دقیقا نقطه ای است که به واسطه آن زدودن اراده های سیاسی از منطقه شدت گرفته است.
تاکنون از خود پرسیده اید چرا هر گاه و در هر کشور منطقه، افراد یا گروهی داعیه تجزیه طلبی و جدایی خواهی را طرح می کنند به سرعت با اسراییل وارد رابطه می شوند؟ روابط میان اسراییل با تجزیه طلبان کرد در کردستان، روابط اسراییل با جمهوری آذربایجان و تجزیه طلبان ترک و حتی فراتر از این روابط اسراییل با تجزیه طلبان سومالی و… این همه سوژه به نظر حاوی این پیام است که هر نوع تجزیه ای به نفع استعمار و کارگزار آنان در منطقه یعنی اسراییل است. دلیل این موضوع اما به نظر روشن است. واحدهای هویتی مختلف پس از استقلال آنقدر به لحاظ توان اقتصادی، نظامی، سیاسی و… ضعیف می شوند که ناچار برای حیات خود باید در نقشه کشورهای بزرگ تر ایفای نقش کرده و به نوعی وابسته آنان شوند. به عبارت ساده تر در نظم آمریکایی جهان کشورهای ژیوپلیتیک و کشورهای عادی کاملا ظرفیت و توان پذیرش نقش و همکاری را دارند.
نقطه مقابل این سیاست اما چیست؟ نقطه مقابل سیاست مذکور را می توان ساخت اراده های سیاسی دانست؛ پروژه ای که به نظر می توان آن را به انقلاب اسلامی و ایده امام خمینی(ره) برای منطقه نسبت داد. امام خمینی(ره) در ایده سیاسی شان خود بر موضوع مستضعفان در برابر مستکبران تمرکز می کنند. ما در حقیقت باید از مستضعفان آشنایی زدایی کرده و با این مفهوم به عنوان یک اراده سیاسی مواجهه کنیم. مستضعفان یک نظریه سیاسی است که می تواند کلیت منطقه را در نظم نوین جهانی دخیل کند. به همین واسطه باید گفت جمهوری اسلامی یک نعمت برای کل منطقه است. منطقه تا پیش از جمهوری اسلامی همواره از ناحیه بیگانگان تعیین تکلیف می شد اما این بار انقلاب اسلامی به دنبال تغییر موازنه و حضور در لایه نظم نوین جهانی است. برای این مضمون می توان نشانه های مختلفی را ارایه کرد.
این پرسش مهمی است که چرا جمهوری اسلامی همواره تاکید دارد حزب الله لبنان باید در چارچوب های رسمی کشور لبنان فعالیت کند. یا آنکه این مساله قابل توجه است که جمهوری اسلامی هیچ گاه مولد جدایی طلبی شیعی در عراق نبوده است، بلکه اعتقاد به حکومت و قدرت فراگیر در عراق دارد. ایده تشکیل ارتش مشترک میان ملل مسلمان را نخستین بار سیدجمال الدین اسدآبادی طرح کرد اما با وقوع انقلاب نیز امام خمینی، راه نابودی اسراییل را بسیج ملل اسلامی می دانستند. سیاست امام خمینی برای تشکیل بسیج جهانی مستضعفان و اتحاد ملل مسلمان منطقه برای حل مسایل مختلف از جمله معضل اسراییل برآمده از نظریه سیاسی ای است که به توضیح آن پرداختیم.
بنابراین می توان چنین جمع بندی کرد که محور مقاومت در نقطه جمع و اتحاد مردم منطقه ایستاده و در مقابل اسراییل کانون تشتت و تفرقه است.
پایان خبر فیچینو
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "نعمت منطقه – فیچینو" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، به دنبال مطالب مرتبط با این موضوع هستید؟ با کلیک بر روی دسته بندی های مرتبط، محتواهای دیگری را کشف کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "نعمت منطقه – فیچینو"، کلیک کنید.
