مسیر جدای استقلال و پرسپولیس پس از دربی؛ دلخوشی به دو سرمربی متفاوت – خبرگزاری فیچینو | اخبار ایران و جهان

به گزارس خبرگزاری فیچینو یکصد و پنجمین داربی پایتخت با کوبیدن پرچم سرخ ها توسط میلاد سرلک و محمد خدابنده لو در نقطه ی شروع بازی دقیقاً وسط زمین استادیوم خاطره ساز آزادی به پایان رسید.

فتح داربی تهران کمتر از گرفتن جام نیست؛ نبردی با عقبه و ریشه های تاریخی که هر بار با جذابیت های خاص خود هواداران سرخآبی را به وجد می آورد و تا مدت ها سوژه ی رسانه ها و محفل های فوتبالی است.

حالا سرخ ها می توانند اسماعیل کارتال را با فتح این دوئل «اسماعیل پاشا» صدا کنند. پیروزی در داربی تهران یک گارانتی مطمئن برای پیاده سازی طرح ها و ایده های فوتبالی است. کارتال برای پاک کردن خاطرات تلخ شکست از الهلال عربستان در لیگ نخبگان آسیا و حذف به دست سپاهان در جام حذفی بیشتر از نان شب به این پیروزی نیاز داشت.

رئیس جدید رختکن و مستطیل سبز پرسپولیسی ها حالا با فتح داربی آماده ثبت یک قهرمانی دراماتیک دیگر برای سرخ ها در لیگ برتر است. کارتال که صاحب یک رزومه نسبتاً عالی در داربی های شهر استانبول بود؛ اکنون با هدف جوان گرایی و تزریق انرژی تازه به تیم به دنبال ساختار فنی و تاکتیکی جدیدی برای پرسپولیس در فصل آینده است؛ نکته ای که در کنفرانس قبل از بازی هم به آن اشاره کرد.

با پیروزی در شهرآورد تهران حالا حمایت کادر مدیریتی باشگاه و همچنین سکوها و فن پیج های تیفوسی هواداری سرخ ها به کارتال این امکان را می دهد تا با اعتماد به نفس بیشتری به اهداف خود برسد. در این میان نقش بازیکنانی چون امید عالیشاه حسین کنعانی زادگان گئورگی گولسیانی فرشاد فرجی و علی علیپور در تعیین نتیجه این داربی بسیار حیاتی بود. دربی بازهای شکست ناپذیر سرخ ها با تجربه ی مثبت نباختن در داربی به بهترین نحو ممکن توانستند سرنوشت بازی را به نفع سرخ ها رقم بزنند.

از سوی دیگر سِردار دورسون که از ابتدای بازی به اشتباه توسط گزارشگر بازی سَردار نامیده می شد به عنوان مهاجم کلیدی پرسپولیس علاوه بر حضور در موج های حمله در شروع عملیات دفاعی تیمش نیز نقش بسزایی ایفا می کرد. توانایی دورسون در پخش توپ های هوایی و ایجاد فشار بر روی مدافعان استقلال با پِرِس از بالا عاملی تعیین کننده در موفقیت پرسپولیس بود. خراب کردن پنالتی توسط مهاجم جنگنده ی سرخ ها زیر سایه ی پیروزی در داربی گُم شد.

اما در سمت مقابل استقلال همچنان در باتلاق مدیریتی دست و پنجه نرم می کند. تصمیمات خلق الساعه ای و بدون هدف مدیران استقلال به ویژه انتخاب گزینه سوخته پرسپولیس در مسیر انتخاب سرمربی تنها به سردرگمی بیشتر این تیم منجر شد.

انتخاب ماتزاری به عنوان یکی از گزینه های نیمکت استقلال بیشتر برای جلب توجه و در راستای سیاست شکست خورده ی و بی فایده مدیران آبی برای پیروزی در مذاکرات نقل و انتقالاتی بود. البته که با رفتار از بالا به پایین سرمربی نامدار ایتالیایی کاملاً مشخص بود حتی در صورت موفقیت در ثبت این قرارداد باید شاهد یکی از ترکمنچای ترین قراردادهای تاریخ فوتبال ایران می بودیم. ماتزاری با کمک مدیران استقلال زمان طلایی عبور از بحران را هدر دادند.

و در نهایت انتخاب میودراگ بوژوویچ با رزومه ای مثبت از مربیان منطقه بالکان می تواند گزینه ای عاقلانه برای استقلال باشد. اما قطعاً برای موفقیت او نیاز به حمایت مدیریت و همچنین آرامش سکوهای هواداری آبی می باشد.

بوژوویچ می تواند با تغییر نگرش بازیکنان فوتبال زده آبی یک فوتبال تاکتیکی و هدف دار را ارائه دهد و به استقلال کمک کند تا در لیگ برتر و جام حذفی به موفقیت های قابل توجهی دست یابند.

حالا سرخآبی ها در مسیرهایی جدایی از هم به دنبال افتخارآفرینی هستند. آبی ها همچنان روی کاغذ هم در جام حذفی حضور دارند و هم در لیگ نخبگان آسیا؛ آنها لیگ را بیشتر برای اعتبارشان دنبال می کنند.

در مقابل سرخ ها فقط در لیگ برتر و طبق عادت یک دهه اخیرشان با شانس قهرمانی همچنان به دنبال اضافه کردن یک جام دیگر به ویترین افتخارات شان هستند.

فوتبال ایران بدون سرخآبی ها در مسابقات داخلی و رقابت های قاره ای رنگ ندارد این یک حقیقت غیر قابل انکار است. با نگاهی به بهترین لیگ های جهانِ فوتبال می توان نقش دو قطبی ها را دید. با ضعیف شدن بازیگران نمایش داربی تهران فوتبال باشگاهی ایران سرمایه ی بزرگ اجتماعی خود را نیز از دست خواهد داد.

باید پذیرفت بخش مهمی از هویت فوتبال ایران در آسیا مدیون حضور سرخآبی هاست. برای حفظ این سرمایه های مهم باید استراتژی و ساختار علمی قوی مدیریتی داشت اتفاقی که بعد از خصوصی سازی نمایشی این دو تیم همچنان رُخ نداده است.

———————————————
نویسنده: مجتبی مالکی