قرآنی که در میان اسرا دست به دست می شد

به گزارش فیچینو سید هادی غنی از آزادگان اردوگاه تکریت ۱۱ با بیان گوشه ای از این روزهای دشوار از فشارها شکنجه ها و ایستادگی آزادگان در برابر بعثی های عراق می گوید: در جریان عملیات «کربلای ۵» اسیر شدم. در اردوگاه تکریت ۱۱ تعداد ۱۴ آسایشگاه وجود داشت و هر آسایشگاه فقط یک قرآن داشت که به صورت دوره ای بین بچه ها دست به دست می شد. کسی جرأت نداشت قرآن را آشکارا بخواند. 

یک روز یکی از نگهبانان عراقی که اسمش «عوض» بود مخفیانه یک قرآن به من داد و گفت: «پنهانش کن که کسی نبیند. » این نگهبان برخلاف بسیاری از دیگر بعثی ها کمتر برخورد می کرد و شاید در دلش ذره ای انسانیت باقی مانده بود.

در اردوگاه عراقی ها به حدی سخت گیری می کردند که اگر کسی را نیمه شب در حال وضو گرفتن می دیدند وحشیانه شکنجه می کردند. شخصی به نام «عدنان» که به شکنجه اسرا معروف بود به هر بهانه ای بچه ها را آزار می داد. فقط کافی بود کسی را در حال نماز ببینند تا سخت ترین شکنجه ها را برایش در نظر بگیرند.

نه قلمی داشتیم نه کاغذی و نه حتی مُهری برای نماز. برای همه چیز محروم بودیم. عراقی ها مجبورمان کردند ظرف هایی را که برای مدت ها به عنوان ظرف توالت استفاده شده بود را تمیز کنیم و از آن ها مجدداً به عنوان ظروف غذا استفاده کنیم. چای ای که به ما می دادند سرد و بی کیفیت بود و ارزش استفاده نداشت. اما بچه ها با المنت و روش های خلاقانه آن را گرم می کردند. بعد از مدتی عراقی ها کوزه ای که به آن «حبانه» می گفتند به ما دادند. ما با گونی نخی دور آن را پیچیدیم و خیسش کردیم تا آب درونش خنک بماند. این تنها راهی بود که می توانستیم در آن گرمای طاقت فرسا آب خنک داشته باشیم.

با وجود تمام این سختی ها اسرا همچنان به روزه داری و عبادت ادامه می دادند. عراقی ها با هر بهانه ای آن ها را تحت فشار قرار می دادند تا دست از اعتقاداتشان بکشند اما آزادگان تسلیم نشدند.

پایان خبر فیچینو