ضد مذاکره هایی که جیبشان پر است از پول تحریم

در دوبی لندن و استانبول به نان و نوایی رسیده اند؛ مثلاً یکی شان تا همین چند سال پیش در شهرک اکباتان مستأجری ترخیص کار بود و امروز اما «خواجه در ابریشم و ما در گلیم.»
این جماعت خوش ظاهر و بدباطن مانند زالو نیش در رگ مردم کرده و می مکند هرچه که باشد. به چنان قله هایی از قدرت رسیده اند که از دوبی برای صنعت نفت تعیین تکلیف می کنند. از ۵۰ میلیون دلار تا ۵۰۰ میلیون دلار بابت برداشت محموله های نفتی بدهکارند کسی هم سراغ بدهی شان را می گیرد «خود معرف» می شوند به پلیس امارات جهت ممنوع الخروجی!
زمان را به سود خود می کشند و گز می کنند آزادراه تحریم های نفتی را. یکی در خور دیگری مخالف مذاکره رفع تحریم هستند پول می پاشند تا مذاکره برای لغو تحریم های نفتی را به راهبردهای ساختگی منقش کنند.
چند کاتب را اجیر می کنند تا منافع نظام و مردم را به ایستادگی پر هزینه در برابر آمریکا خلاصه کنند و با خلاصه مدیریتی هایشان خود را خضری برای قوه عاقله نظام می دانند. مذاکرات را مستی ای می دانند که خوابش تعبیری ندارد و به جنگ مذاکره می روند.
از چند روز پیش هم دامن به دامن صهیونیست ها و تندروهای آمریکایی بسته اند تا نطفه توافق بسته نشود؛ هم در سیاست «آدم» دارند و هم در اقتصاد. هرچه باشد دزدی که جاسوس دارد به کاهدان نمی زند. آنها هم نمی زنند که اگر زده بودند خشت روی خشت کاخ های خود نمی گذاشتند.
دست چربشان را روی عده ای بینوا می مالند تا صدایشان برای مخالفت با مذاکره بلند شود در خیابان ها اردو برپا می کنند تا دانه های تحریمی را انبار کنند. گرچه دانه دیدی دام ندیدی.
در دولت گذشته توهم زمستان سخت را به دندان گرفتند و به دولت رساندند تا زیر میز احیای برجام بزنند موفق هم بودند و ماحصلش شد دو سال خواب راحت روی بالشت تحریم.
امروز هم از سایه بیرون آمده اند؛ واهمه ای از سرسپردگی به خط منافع اسرائیل ندارند چراکه این آخرین شانس است. آخرین دستاویز برای گارانتی درآمدهای چند صد میلیون دلاری و چرک.

1717