اروپا و خاورمیانه در برابر دو انتخاب

آیا سرانجام ترامپ با رویکرد «اراده مبتنی بر قدرت» می تواند سیاست خود را به این دو  تحمیل کند؟ در این صورت چه چشم اندازی را می توان تصور کرد آن هم وقتی از یک سو اروپا با پذیرش تقلیل جایگاه خود به عنوان یک “متحد فعال” به دستیاری “فرمان بردار” فرو کاسته می شود. همچنین متحدان خاورمیانه ای واشنگتن که نه تنها باید به خواست های تجدیدنظر طلبانه در آرمان فلسطین تن دهند؛ بلکه آوارگی هرچه بیشتر فلسطینیان و زدودن هویت ملی آنان را بپذیرند. طرفه این که ترامپ می خواهد با هزینه سرزمینی و مالی دولت ها(وبه تبع آن ملت های عربی) سیاست اخراج فلسطینیان را از غزه و جذب آنان در دیگر کشورهای عربی از جمله مصر و اردن اجرا کند. در این صورت چه چیز از آرمان فلسطین هویت ملی فلسطینیان و تحقیری که برآنان تحمیل می شود باقی می ماند؟ این وضع جدا از تحقیری است که ترامپ با بلندپروازی های خود می خواهد به اعراب تحمیل کند. آیا جوامع عربی و جهان اسلام چنین وضعی را می پذیرند؟
ترامپ می خواهد تنها طرف گفت وگو با “ولادیمیر پوتین” درباره سرنوشت جنگ اوکراین باشد. او با صراحت اروپا را کنار زده و براین نظر است که ترجیحات مسکو و واشنگتن کافی است تا به جنگ چهارساله در اوکراین پایان داد. در این میان آنچه برای ساکن کاخ سفید از اهمیت دست چندم برخوردار است همانا غرور حریم امنیتی گذشته و وضع کنونی اروپاست. جانمایه رویکرد ترامپ به متحدان اروپایی خود چه در تعاملات اقتصادی _ تجاری و چه سیاسی _ امنیتی به مثابه پیری عصاکش است که دیگر لازم نیست امریکائیان زحمت مراقبت از آن را بردوش کشند. در واقع او سه قدرت را در مرکز سیاست جهانی تعریف می کند: ایالات متحده؛ روسیه و چین. در نگاه ترامپ اروپا قدرت میانه ای است که رفته رفته تسلیم کهولت شده و مراقبت از آن پرهزینه است. بدتر این که ترامپ اوکراین را وجه المصالحه خود با پوتین قرار داده است. او به تلویح یا صریح اشغال بخش هایی از سرزمین اشغال شده این کشور را از سوی روسیه به به زبان رانده و با تهدید مالی _ تسلیحاتی “کیف” می خواهد “ولادیمیر زلنسکی” را وادار به قبول صلح تحمیلی کند. 
این سوی جهان یعنی در غرب آسیا هم ترامپ شلتاق می کند. او در اندازه یک کارگزار خدوم صهیونیست ها بر آن است که فلسطینیان را از تکه زمین باقیمانده برای آنان در غزه  بیرون براند. در رویکرد راهبردی ترامپ مصر و اردن باید هزینه سرزمینی بیرون راندن فلسطینیان را از سرزمینشان بپردازند. او تهدید کرده که در صورت مخالفت مصر و اردن ایالات متحده کمک های مالی به این دو کشور را قطع می کند. در واقع کمک های مالی در گرو تصمیمی است که دولت های این دو کشور خواهند گرفت. در صورت قبول اراده ترامپ دیر نیست که فلسطینیان از کرانه باختری نیز بیرون رانده شوند. چنین تصمیمی به معنای تحمیل تحقیری حتی بزرگتر از تجربه های گذشته اعراب در واگذاری سرزمین های خود به اشغالگران اسرائیلی است؛ چون این بار علاوه بر اشغال زمین های فلسطینی هویت آنان از یک سو و نیز نادیده گرفتن تمامیت ارضی کشورهای عربی مورد تمسخر و توهین مستقیم قرار می گیرد. آیا اعراب تن به چنین ذلتی می دهند؟ 
ترامپ در خیال خود تصور می کند که چون آمریکا قوی است و او در بهترین وضع برکرسی ریاست جمهوری ایالات متحده نشسته هیچ کس جرأت آن را ندارد  که سیاست های او را تجاوزکارانه تلقی کند همچنین چشمداشت های او به سرزمین ها و حریم کشورها را دیگران باید مشروع بخوانند. ترامپ اما در راهبرد خود یک واقعیت بزرگ را نادیده گرفته است؛ این که دولت ها اعم از اروپائیان و خاورمیانه همچنان خود را به مثابه رعایای واشنگتن نمی دانند. در صورتی که دولت ها هم به چنین ذلتی تن دهند ملت ها بر استقلال خود پای خواهند فشرد. 
“ولادیمیر لنین” درباره توهم گرایان خود بزرگ بین جمله پرمغزی دارد: «اگر چون وزغ باد در غبغب افکنیم و خود را مهم پنداریم همه جهان به ما خواهند خندید.» 
اکنون اروپا و خاورمیانه در برابر دو انتخاب قرار گرفته اند: قبول وضع تحقیر یا مقاومت دربرابر زیاده خواهی دونالد ترامپ. آینده آبستن وقایع بسیاری است.