آیا سربازان مستقر در نقاط مرزی برای چنین ماموریتی آموزش خاصی می بینند؟

به سیاق چند سال گذشته که با عنوان و تیتر خاطرات وکیل مطالبی در باب مصایب و مشکلات حرفه ی وکالت می نویسم،در صدد ساده نویسی و نقل برخی نکات حقوقی برای هم وطنان خویش بودم که خبر شهادت سربازان مرزبان میهن در نوار بالای صفحه ی نمایشگر نقش بست. حادثه ی تلخ و تاسف باری که طی چند ماه گذشته شاهد تکرار آن بوده ایم و صد افسوس و تاسف که در پی هر حادثه ،تنها اقدامی که مسیولین و مقامات ذیربط انجام می دهند، همانی است که ما مردم عادی می کنیم و آن اظهار تاسف و ابراز همدردی است.این شد که محتوای مطلب را از خاطرات وکیل به خاطرات دوران سربازی تغییر داده بلکه با نقل آنچه به چشم دیده و با تمام وجود لمس کرده ام ،تلنگری بزنم به ذهن و فکر تصمیم سازان مملکت خاصه در فقره ی خدمت سربازی با این هدف که خدمت ایشان بگویم قوانین و مقررات حاکم بر خدمت سربازی و تکالیف تعریف شده برای ماموران وظیفه در قامت سرباز نیازمند اصلاح و بازنگری جدی است.

کافی است اخبار مرتبط با این بخش از جامعه را طی یکسال و چند ماه گذشته رصد کنیم تا به ضرورت تغییر بنیادی در نحوه ی آموزش سربازان وظیفه وشیوه ی به خدمت گرفتن مشمولین سربازی برسیم.

از سربازی که هم خدمتی های خویش را به گلوله بست تا عارض شدن افسردگی و برخی حالات روانی و شهادت عزیزان حاضر در میدان های عملیاتی خاصه مرزبانان همه حکم می کند که لازم است برای این بخش از جامعه ی نظامی ضوابط و مقرراتی جدیدی تعریف شود.

صرف دو سه ماه آموزش نظامی و سپس تقسیم سربازان به مناطق مختلف طریق اشتباهی است که سال ها طی شده و تاوان آن را دیده ایم،اینکه من به اتفاق سایر سربازان یک نوع آموزش می بینم و پس از پایان دوران آموزشی منِ نوعی مامور سرچهارراه می شوم و آن یکی سرباز قرارگاه و آن یکی به مرز عازم می شود تالی فساد فراوانی دارد که یک نمونه اش شهادت عزیزان مرزبان است و…بروم سراغ خاطره ی تلخ دوران سربازی ام.

گروهان آموزشی و یگان ویژه تحت نظر یک فرمانده ی مشترک اداره می شد.سرگردی که تا پیش از ادغام ژاندارمری و شهربانی و کمیته،ژاندارم دوره ی دفاع مقدس بود و مسلط به جنگ های نامنظم که سال ها در مقام فرمانده ی پاسگاه های مرزی تجربه ی مبارزه با اشرار داشت.

خودرو سازمانی سرگرد تویوتای هایلوکسی بود که فرزاد تنها راننده ی آن بود و هیچ سربازی اجازه نداشت که خودش را به عنوان راننده ی سرگرد معرفی کند.قدیمی های پادگان نقل می کردند که فرزاد به شدت از اسلحه و شلیک کردن بیزار است و به همین جهت همزمان با آغازین روز خدمت در یگان ویژه در کمال صداقت و سادگی این بیزاری از تفنگ و گلوله را منتقل می کند و از ایشان می خواهد طریقی برایش تعریف کنند تا حتی الامکان اسلحه و عملیات سمت او نیاید!دوستان فرزاد نیز در مقام همراهی با هم خدمتی خویش معرفت خرج کرده به وی می گویند تنها جایگاهی که کمترین ارتباط با اسلحه و عملیات دارد،مسیولیت رانندگی تویوتای سرگرد است که تنها سختی کار آن است که صبح می بایست پیش از بیدار باش باقی سربازها از خواب بیدار شوی و برای آوردن سرگرد به پادگان، نزدیک به یکساعت رانندگی کنی و به همین سیاق، یکساعت پس از برگزاری مراسم عصر گاه، خدمت روزانه ی تو تمام می شود و به عبارتی راننده ی سرگرد در طول شبانه روز دو ساعت بیشتر از بقیه ی سربازها خدمت می کند!

فرزاد که تمام فکر و ذکرش دوری از اسلحه و عملیات بوده،این مسیولیت را با آن دو ساعت خدمت اضافه در هر روز را می پذیرد تا اینکه آخرین روز خدمتش فرا می رسد.

آن زمان هر سربازی حق داشت بیست روز آخر خدمتش را مرخصی پایان دوره بگیرد.

لذا فرزاد در دهمین روز از بیست و سومین ماه خدمتش تقاضای مرخصی پایان دوره را تقدیم سرگرد کرد و سرگرد نیز با طیب خاطر و اعلام رضایت از راننده ی شخصی اش در این مدت، برگه ی مرخصی را امضا کرد.

فرزاد سرخوش و شادمان به سمت آسایشگاه قدم بر می داشت که آژیر پادگان، فرمان آماده باش بود برای یگان ویژه.

با دستور آماده باش سرگرد تمام افراد یگان ویژه می بایست به سه شماره پای خودروهای یگان ویژه آماده ی عملیات می بودند…

عملیاتی مانند سایر عملیات هایی که در این یکسال و چند ماه دیده و شنیده بودیم و برای یکان یکان بچه های یگان ویژه امری عادی تلقی می شد اما برای فرزاد آن روز یک روز عادی نبود…

فرزاد در خیالش سرگرم مرور برنامه هایی بود که برای مرخصی پایان دوره چیده بود از بلندگوی پادگان صدایش کردند:

وظیفه فرزاد…هرچه سریع تر لجستیک!!

صدای ((خدایا نه!!)) فرزاد طوری در پادگان طنین انداز شد که تمامی پادگان به قصد دلداری و قوت قلب بخشیدن به فرزاد به خط شد.

هریک از ما سعی می کردیم در همان کسری از ثانیه که فرزاد می بایست به جهت مرخصی بودن راننده ی تویوتای یگان ویژه ،خودش را مهیای رانندگی در عملیات کند به او کلامی بگوییم بلکه آرام شود و با خیالی آسوده و اعتماد به نفس، تویوتا و سربازهای یگان ویژه را به سمت محل عملیات و درگیری با اشرار هدایت کند….

هنوز خورشید غروب نکرده بود که بچه های یگان ویژه با چشمانی به خون نشسته پس از چند ساعت درگیری با اشرار سوار خودرویی شخصی به پادگان برگشتند.

در آن غروب لعنتی بنا به نقل بچه های یگان ویژه پس از اتمام عملیات و به هلاکت رسیدن تعداد کثیری از اشرار به فرموده ی فرمانده ی عملیات مقرر می شود گشتی در محدوده ی عملیات زده شود…

چند دقیقه از گشت زنی نگذشته بود که گلوله ای از شیشه ی سمت راننده به قلب فرزاد می نشیند،دقیقا همان سمتی که برگه ی مرخصی پایان دوره ی فرزاد نشسته بود!

این چند سطر را به یاد فرزاد و فرزادهایی نوشتم که در خدمت مقدس سربازی جان شیرین خویش را فدای وطن کرده و می کنند.

یادشان گرامی و نامشان جاودان باد

جان نثاران میهن.

وکیل دادگستری-شیراز